Zühtü Hocayı geç tanıdım. Tanıdım derken, fizik olarak tanımaktan, etten-kemikten Zühtü Müridoğlu´nu tanımaktan sözediyorum. Etten-kemikten lafın gelişi, bir deyim... Benim tanıdığım Zühtü Hocanın fizik varlığı; anılar (elbet kendisi tarafından yapılmış, eşinin büstü, birkaç yontusu), kitaplar, plaklar (bir dolu), ödüller (sayısız), desenler ve, eşyaları ile değil de işleri ve çevreleriyle yaşayan insanların evlerinde rastlanacak türden eşyalarla dolu bir salonda; karşımdaki koltukta oturan ip-ince, up-uzun, ap-akıl, dup-duygu bir gencin, seksenaltı yaşındaki bir gencin, yaşama sevincinde somutlaşıyordu. Rakısını yudumlayışındaki keyiften dökülen güngörmüş-gençliğinin; her beş dakikada bir yaktığı sigarasından (tıpkı bir ayine hazırlanır gibi: önce, uzun uzun, ince parmaklar arasında çevrilip duruyor, arada bir dudakların arasına götürülüyor, neden sonra yakılıyor, ve bir, bilemediniz iki nefes çekilip hemen söndürülüyor) vazgeçemeyişindeki umursamaz-gençliğinin; konuşurken konuşurken, birden lafı kesip, el çırparak, Hay Allah, kitabım çıkıyor! diye bir çocuk gibi sevinen, hiç-büyümemiş-gençliğinin yaşama sevincine, geç de olsa tanık olmanın, ortak olmanın mutluluğunu tattım...
-Turhan Ilgaz-
(Sunuş´tan)