2013 yılında çıkan altıncı öykü kitabı Baykuş Virane
Sever’de Faruk Duman öykü çıtasını yükseltiyor.
Özellikle “Kayıp İnci”, “Teyzem O Burhan’lı Günleri Nasıl
Atlattı?”, “Emanet” ve “Zürafa” başlıklı öykülerinde
anlatı dünyasının özgünlüğünü iyice ortaya koyuyor.
Semih Gümüş’ün değerlendirmesiyle; “Kendine özgü
yazınsal bir dünya kurar Faruk Duman; herkesten çok
başka ama bir o kadar da yakın. Önce neyi anlatacağına
değil nasıl anlatacağına karar verir. Anlatı dünyasına
belli bir biçim içinde gerçeklik kazandırma çabası,
sonunda onun, kuşağının en özgün yazarlarından biri
olmasını sağlar. Bu özgünlüğü yakalayan, onun yalın ve
zengin dünyasında bulur kendini...”
Yazarın biçimsel arayışlardaki yetkinliğini ve yenilikçi
tavrını öne çıkaran özgün bir kitap, Baykuş Virane
Sever.
Ocak birden köpürmeye başlamış, oturup Vahşetin
Çağrısı’nı okuduğum ağır kadife koltuk kıvılcım içinde
kalmıştı. Etrafa yayılan küle aldırmamış, kitabı küçük
çalışma masamın üstüne bırakarak kalkıp perdeyi
aralamıştım. Kasaba kar altındaydı. Öyleydi ki, –halk
böyle gecelerde yağ lambalarını yakmanın uğursuzluk
getireceğine
inanırdı–
geceyi
yalnızca
aydınlatıyordu. Sanırsın ay yere inmiş. Fakat çok
sürmedi; önce durup durup tozan hava birden işi inada
bindirdi ve sürekli, korkunç bir rüzgâr başladı. Çam
ağaçlarının dallarında birikmiş karlar topak topak
savruluyordu. Yine bu karanlık ve
benzerlikleriyle bizi ürküten ağaçların iğneleriydi. Bu
iğneler sanırsın bir kar ordusu. Durup durup yaylar
gerilerek. Böylece fırtına dinlemez bu yaman oklar
sayesinde. Ne ki böyle bir düşmanı ele geçirmek nasıl
mümkün olsun! Fırtınayı bir süre izledikten sonra, çıkıp
atımın yanına gitmem gerektiğini düşündüm.