gideceğim ısmarlayarak sözlerimi kıyamet öncesine; aydınlanmadan daha gökyüzü dönmeden burjuvalar cehennemlerine kirli bir tebessümle sırıtmadan işçiler kırılmadan son kapı, devrilmeden son kule basarak güvercin ölülerine, bakmadan hiç geriye içimden sessiz bir ağıt söyleyeceğim Türk şiirinin merkezinin dışında kendine özel bir yerde tarzını sürdüren şairlerden. Bireysel tanımını en fazla hakkeden, zira başka şairleri de pek fazla yanına çağırmayan, şiirlerini dergilerde yayımlama ve kitap halinde bastırma

Belki de, terk etmeliyim buraları. Gitmeliyim. Adım da Sâlik olmalı Tam kırk gün. Sessiz, tenha, karanlık bir taş odada Onu bulmaya, Onunla dolmaya Varlığın ortasında bir ben yokum sanki. Her şeyin sırrı gelip de pul pul üzerime dökülsün diye bekledim onca zaman, ama nafile. Köhne aynaların sırrı döküldü sadece Gözlerimi kapatıp açtığımda anlasam bunların bir rüya olduğunu Ben, ben şimdi Heybesindeki balığı kaybetmiş Musa Nebi gibiyim. Şaşkınım. Nerdeydi denizden köpük bir atın çıktığı yer?

"Kişi ve Allah arasındaki ilişkinin merkezi de kalptir. Kalp asla beyin ya da başka bir organla karşılaştırılamaz. Onun çok daha yüksek bir düzlemdedir yeri. Kalbin önemi, oraya Allah'tan başka hiç kimsenin girememesiyle ölçülmelidir. Allah'tan başka kimse ama hiç kimse insanın kalbinden geçenleri bilemez, oraya giremez. Kişi ile Allah arasındaki bu münasebet müminler bakımından sonsuz mutluluğun, inkârcılar bakımından sonsuz azabın hem dünyada hem de ahirette bir tür anahtarıdır." Öteden beri kalbin tek

Gelenek ve İkinci Yeni Şiiri edebiyat geleneği bağlamında köklü bir tamirat girişimi olmuştur. Bizde batıcı şablonların hâkim olduğu ilk zamanlardan başlayarak uzun bir dönem, geleneksizlik ön plana çıkarılmış, desteklenmiştir. Öyle ki bu eserin hazırlandığı ve ilk kez yayınlandığı dönemlerde bile edebî geleneğin lüzumlu olup olmadığı üzerine beyhude tartışmalar yapılıp durulmaktaydı. Böyle bir ortamda, bir başka şiir tutumunun değil de, İkinci Yeni Hareketi mensuplarının gelenekle ilgisi ve ilişkisini ar