Çoğumuz çocukluğa dair tek bir anıya sarılırız bazen. Bir gün, bir kişi, bir olay... Bütün çocukluğumuzu onun çevresinde öreriz. Hani çocukken bir yerimiz yara olduğunda tentürdiyot sürerlerdi üstüne, sonra da yanmasın diye üflerlerdi. Hayatımız boyunca birileri yaralarımıza iyi gelecek bir şeyler sürsün, sonra da acımızı almak için üflesin diye bekliyoruz. Yekta Kopan'ın yeni öykü kitabında çocuklar var. Gerçekle gerçek ötesinin sınır çizgisinde yürürken dengesini bulmaya çalışan çocuklar. Yet

Kaybolan bir kedi. Onun peşinden giden bir yazar. Esrarengiz Yeşil Ev'in bahçesinde beklenmedik bir karşılaşma. Düş ile gerçeğin, geçmiş ile şimdinin kesiştiği yerde yaşanan, esaslı bir hesaplaşma. Dur, dedim, nereye gidiyorsun? Gitmesini istemiyordum. Arka bahçede zaman dursun istiyordum. Bir daha gitmesine, birinin daha gitmesine dayanamazdım ki? Güçlü değildim ben, hiç olmamıştım. Gitme baba! SARMAŞIK Bir baba oğul hikâyesi. Yekta Kopan yazdı, Levent Gönenç çizdi.

“Binmeyeceğim o otobüse. Burada, bu masada oturacağım ve bir çay daha söyleyeceğim kendime. Koyu bir çay, uyanık kalmak istiyorum. Bana şüpheyle bakan garsona ‘Otur da iki çift laf edelim yahu,’ diyeceğim. Dolu dolu ‘Yahu!’ diyeceğim. Sabah olduğunda, canım nereye gitmek isterse o yöne giden bir otobüse bineceğim. Ben geldim sahil kasabası, ben geldim ormanlar, ben geldim hiç tanımadığım şehir, ben geldim Candan, ben geldim baba...” Yekta Kopan, kısacık bir zaman dilimi içinde bilinçaltımızdan akıp geçe

Buzdan bir kütle, mumyadan bir heykel gibi izledim kaderimi. Babam yanımda olsa bir tokat atar kendime getirirdi beni. Çocukluk düşlerinden yapılmış bir evin gölgeleri içinde babanın hayaletiyle karşılaşmak... Portobelloda, George Orwellın evinin önündeki kaldırımda oturup Tanpınar okurken zamansız sevgiliyle karşılaşmak... Kuledibinde, her şeyini bir Hopper çizimini elde edebilmek için harcamış bir adamla karşılaşmak... Ölüme çeyrek kala, bir balık lokantasında küçük kızının genç kadın haliyle karşılaşmak

Sıradan bir günde başınıza neler gelebilir? Sıradan bir günde kahvaltı yapıp gazetenizi okuyabilir ve işinize gidebilirsiniz. Çalışırken biraz içiniz geçebilir mesela. Bir kahve içip toparlanabilirsiniz. Sıradan bir günde sevdiklerinizle görüşür, evinize market alışverişi yapabilirsiniz. Sıradan bir günde bir cinayete tanıklık edebilir ve hayatınızın sonsuz yolculuğuna çıkabilirsiniz. Sıradan bir gün size bazen kişisel gelişim kitaplarında yazanlardan fazlasını öğretir. Takma isimle kişisel gelişim kitapla

Beklenmedik bir anda, bir kitapla yaşadığın şaşırtıcı buluşma. Kütüphanede, rafta, çalışma masasında öylece durmakta, seni beklediğini bilmeden; zaten sen de farkında değilsin yaşanacakların. Karşılaşıyorsunuz. O senden daha cesur, sınırları yok. Sonrası kendiliğinden geliyor. Mutlusunuz. Hepsi bu. Öyküler. Kısa öyküler. Çok kısa öyküler. Yekta Kopan, edebiyatın en değerli parçası kısa öyküyü titizlikle işliyor. İnsanı derinden kavrayan yalın anlatımıyla hayatın tüm karmaşasını içinde taşıyan çekirdek zama

Yekta Kopan, Sait Faik Hikâye Armağanı, Haldun Taner Öykü Ödülü, Yunus Nadi Öykü Ödülü, Dünya Kitap Yılın Telif Kitabı Ödülü gibi edebiyatımızın saygın ödüllerine değer görülen kitaplarıyla son yıllarda adından en çok söz ettiren yazarlardan biri. Otuz ikilik mum boya takımım yanımda olsa, her şeyin resmini baştan yapabilirim belki. Bu hayata nasıl yazılmak istiyorsam, öyle çizerim kendimi. Yekta Kopan, duru, abartısız, akıcı dili, yaşamın içinden seçilmiş, şaşırtıcı ayrıntılarla zenginleştirilmiş konularıy

İçimde Kim Var, eski filmler, unutulmayan şarkılar, babasız çocuklar, çocuksuz babalar, kırık ilişkiler, özlem, yokluk ve arayış üzerine bir roman. Babasını hiç görmemiş, tanımamış bir çocuğun, oğlunu hiç aramamış bir babanın ve bu iki erkeğin arasında çaresiz, çözümsüz kalmış bir kadının dramı. Film tutkunu babasının lakabından yola çıkarak onu tanımaya, bulmaya çalışan, babasını anlayabilmek için aynı filmi sayısız kez seyreden, ezberleyen, babasının yokluğunu onunla özdeşleşmiş bir filmi özümseyerek gide

Müzeyyen. Annesinin kuzusu. Babaannesinin biriciği. Babasının... Sa­hi ben babamın neyiydim? Bütün bu hikâyenin içinde benim rolüm neydi, diye düşündüm hep. Benim repliklerimi kim yazmıştı, mizansenlerimi kim belirlemişti? Sahneye hangi taraftan gireceğime, uslu kızı oynarken neler giyeceğime, içimdeki kötülüğü kusmaya başladığımda nelerden soyunacağıma kim karar vermişti? Okuduğum bütün kitaplarda beni bana anlatacak bir karakter arardım. Dinlediğim radyo oyunlarından, izlediğim filmlerden bir cümlecik çal

Bu sözler zaten var. Sözleri benim için farklı kılan, anlamlı kılan, senin el yazınla yazılmış olmaları. Belki de bunlar senin değil, benim fikirlerim. Bir öykünün notları, asla bitmeyecek bir romanın giriş cümlesi, yetiştirmek için uykusuz geceler demlediğim bir yazının taslağı. Karalama defterinden çaldığım şu sayfaya bakarken, bunları görüyorum. Ve nasıl Borges her uyanışında kendini hatırlıyorsa, ben de senin her harfinde kendimi buluyorum. Çünkü bu sözler zaten var. Bu sözler, anlamlarını bir kenara bı

Fildişi Karası, genç yazar Yekta Kopan`ın ilk öykü kitabı. Yekta Kopan, `Hayalet Gemi` dergisi okurlarının yakından tanıdığı bir öykücü. Olaysız öyküye yönelen pek çok genç yazarın aksine, Yekta Kopan, çağdaş bir anlatım içinde, olayı dışlamadan, hatta iyice vurgulayarak, klasik öykünün izini sürüyor. İlginç konularla işlediği öyküleri, yalın, dingin ve dengeli anlatımlarıyla, ustalıkla kullanılan, duru, pırıl pırıl Türkçe`siyle, daha bu ilk kitapta, donanımlı bir yazarla, nitelikli bir öykücüyle karşı karş

Sanatın sesi hafızamızdan silinmesin Kadın sinemacılar, Artık yeter,dedi. Attila Özdemiroğlu: Hiç büyümeyen bir çocuk. Madonna mı, Kürk Mantolu Madonna mı? Selda Bağcan Primavera Sound Festivali'ndeydi. Deniz Türkali: Edebiyat, babam ve ben. Bob Dylan'a Nobel: Kıskananlar çatlasın! Tarık Akan: Onurlu bir mücadele tarihi bıraktı. Narmanlı Han: Kentle birlikte hatıralar da dönüs¸ür mu¨? Ferhangi Şeyler rekor kırdı: 2000. oyun. Abdülhamid'in kütüphanesi 28 Şubat'ta çöpe mi atıldı? Sezen Aksu paşa gönlü ne zama

Herkes birbirine aynı şeyi söylüyor: Sakın oraya gitme! Orada tedirgin ruhlar var. Orada tekinsiz anılar var. Orada korku, yılgınlık, ölüm var. Özgürlüğüne kastedenler, vicdanına zulmedenler var. Perdenin ardındakilerle yüzleşmeye cesareti olmayanlar haykırmaya devam edecekler: Sakın oraya gitme! Yekta Kopan, Sakın! diyenlere inat, belleğimizin en karanlık ormanlarına dalıyor. Böylesi bir macerada öykülerden daha iyi ne aydınlatabilir ki yolumuzu... İçimde bir şey koptu, koptuğunu hissedebiliyordum,

Bir oyun oynayacağız, bu da sana bir davetiye... Edebiyat kimileri için tehlikeli bir oyundur, kimileri içinse yolları çatallanan bir bahçe. Yazarın hayalinde kurduğu dünyalar yavaş yavaş okurun zihnine sızar ve onu değiştirir. Oyuna katılan okur için mucizelerle dolu o bahçede gezinmek eşsiz bir deneyimdir. Borges´in ayak izlerinde yürüyen, Kafka´nın atmosferini soluyan, Atay´ın ironisiyle acı acı gülümseten ama aslında sadece kendisi olan öykülerinde okuru oyuna davet ediyor yazar. Kurmaca yazarlığ

Yaşamın uzamış anlarından kurduğu öykülerini okura emanet eden bir yazar Yekta Kopan. Ruhumuza nereden sızdığını bilmediğimiz yüzleşmelerin izdüşümleri onun kaleminden bize ulaştığında kendi hesaplaşmalarımıza dönüşür. Farkına bile varmadığımız küçük anlarımız, yaşamımıza dağılır, genişler, sonra da hep sürer. Ya bir Yekta Kopan öyküsüdür onlar artık ya da unutulmuş bir yerde yazarlarını beklemişlerdir. Zam çok fena bir şey. Babam her sabah, Allah belalarını versin, yine zam yapmışlar şerefsizler! diyor.

Babasını hiç tanımayan, baba ve koruyucu özlemini, usta-çırak, baba-kız, öğretmen-öğrenci ilişkisi kurduğu bir yabancıda gideren Suna; babasının yerine bir yabancıya hayranlık duyan otelci genç Çiko; oğlunu hiç görmemiş, kendi dünyasında boğulmuş bir kayıp baba, Orson Cezmi; babasını eski bir filmde, İstanbul´un saklı köşelerinde kendi içsel yöntemleriyle arayan Metin; oğlunu yalanla büyüten, bütün hayatını bir yalan üzerine kuran Behice; Orson´un garip dünyasını paylaşan set işçisi Rıza; asla kesişmeyen pa

“Binmeyeceğim o otobüse. Burada, bu masada oturacağım ve bir çay daha söyleyeceğim kendime. Koyu bir çay, uyanık kalmak istiyorum. Bana şüpheyle bakan garsona ‘Otur da iki çift laf edelim yahu,’ diyeceğim. Dolu dolu ‘Yahu!’ diyeceğim. Sabah olduğunda, canım nereye gitmek isterse o yöne giden bir otobüse bineceğim. Ben geldim sahil kasabası, ben geldim ormanlar, ben geldim hiç tanımadığım şehir, ben geldim Candan, ben geldim baba...” Yekta Kopan, kısacık bir zaman dilimi içinde bilinçaltımızdan akıp geçen,

Sokakta, vapurda, her yerde sanata özgürlük. ?Siz Newroz diyorsunuz, biz Nevruz diyoruz, sıkıntı o mu? Savaşın yıkıcılığında sanat. Mimar Sinan'ın dehası daha fazlasını hak ediyordu. Mandaladan mandalina kokuluya Küçük Prens. Saray mimarının mezar taşı şantiyeden çıktı. Müzeyyen Senar: Şimdi kim meydan okuyacak günahlara? Kültür ve Turizm Bakanlığı'nın sinema desteklerinde rekor. İstanbul'da ?Tuzlu Su üstüne düşünceler. Ömrüne sığmayan, hikâyesi bitmeyen adam Aziz Nesin. ?Hep birlikte kırılan ne varsa tamir