Eugène Ionesco’dan acımasız bir konformizm ve totalitarizm eleştirisi. Küçük bir taşra kentinde sakin bir pazar günü iki arkadaş, Bérenger ile Jean bir kafenin bahçesinde oturup laflamaya başlarlar. Birden, gittikçe artan bir gürültü duyulur: Hızla gelip gözden kaybolan bir gergedanın çıkardığı sestir bu. Sonra bir başka gergedan aynı hızla geçip gider. Mahallenin sakinlerinden bir ev hanımı, yaşlı bir beyefendi, bir mantıkçı,kafenin sahibi ve garson kız büyük bir şaşkınlık içinde olup biteni anlamaya çabal

“Hayat insana pencereden baktırır.” Uzun bir evlilikten sonra birbirlerine söyleyecek kof laflardan başka bir şeyleri kalmayan Bay ve Bayan Smith’lere, Bay ve Bayan Martin’ler bir akşam misafirliğe gelir. Martin çiftinin ilişkisizlikleri öyle bir noktaya gelmiştir ki gerçekten evli olduklarına ve bir çocukları olduğuna ikna olmaları için uzunca bir diyaloğa girmeleri gerekir… Modern tiyatronun en büyük yenilikçilerinden Ionesco “karşıoyun” olarak nitelediği ilk oyunu Kel Şarkıcı’yla dilin trajedisini ortaya

Ionesco’nun 1973 yılında kaleme aldığı Yalnız Adam’da 35 yaşında, sıradan biri yüklü bir mirasa konar ve iş hayatından elini eteğini çekmeye karar verir. Yeni hayatını düzene koymaya gayret eder, artık bol bol vakti vardır ve boş vakitlerinde geçmişini, geleceğini, yaşadığı anı, hayatı, insanlık durumunu irdeleyerek varlığa ve varoluşa ilişkin içinden çıkılması hayli zor sorgulamalara girişir... Beckett’le birlikte absürd tiyatronun en büyük iki isminden biri olan Ionesco’nun tek romanı Yalnız Adam

NOTLAR VE KARŞI-NOTLAR Ayak parmaklarım, ayak parmaklarım, ne istiyorsunuz benden? Mavi Belçikalıları öldürmek mi, onları tahliye etmek mi, göbek dansını kamufle etmek mi, matadorun uyumunu bozmak mı, ıspanakları uyarmak mı? İstemiyorum, hayır, istemiyorum. Kesilmiş hesap ister merhamet. Kış insandır, keza bunun haricindeki her şey de öyle. Ah ayak parmaklarım, ayak parmaklarım, ne istiyorsunuz benden? Eugène Ionesco'dan tiyatro, yazarlık, kendi oyunları ve dilin imkânları üstüne notlar, yazılar, söyleşiler

Gergedanlar(1959), Sandalyeler(1952) ve Ders(1951) gibi oyunlarıyla absürd tiyatronun en önemli figürlerinden olan Eugène Ionesco, insanlar arasındaki iletişimsizliği, dilin saçmalığını ve davranışların basmakalıplığını her düzlemde aktarmaya çalıştı. Beyaz ve Siyah işte bu çabanın bir başka ürünü olarak resim ile yazının eşzamanlı ilerlediği bir yapıta dönüşüyor. Resim yapmayı bilmeyi gerçekten çok isterdim şimdi: Göstermeye çalıştığım şey sahiden ölüm ve yaşam. Ionesco insanın üstündeki örtüyü kaldırıyo