İnsan öldüğü yaşta kalırmış. Yani kaç yaşında ölürsen geride kalanlar seni hep o yaşta hatırlarmış. Zannedersem, insan birinden ayrılınca da aynı yaşta kalıyormuş. Babalar ve oğullar, eski aşklar, bağışlanma isteği, ayrılıklar, insanın derdini alan türküler, söylenememiş, sekiz köşeli bir kaskette saklanan sevgiler ve en çok da hafıza üzerine bir roman Âşıklar Bayramı. Diyarbakır’dan başlayıp Kars’a uzanan unutulmaz bir iç yolculuk aynı zamanda. Kemal Varol’un, sinemaya da uyarlanan Âşıklar Bayramı romanı,

Hayali ve yorgun bir coğrafya. Sadece insanların değil, doğayla birlikte tüm canlıların yara aldığı sonu belirsiz bir savaş ve bu amansız mücadelenin ortasında kalan sokak köpeği Mikasa. Ben avaz avaz ulurken yakındaki kasaba ve köylerden sesler gelirdi kulağıma. Köpek kardeşlerim çağrıma cevap verirdi. Kurumuş otların hışırtısı cevap verirdi. Çağıl çağıl akan dereler cevap verirdi. Kuzey yıldızı yerinde sağa sola sallanarak cevap verirdi. Papaz Gölü’ndeki su sesi cevap verirdi. Makam Dağı’nın tepesindeki t

artık buruşuk bir çarşaf gibi dağılan yüzüne bakınca duydum ancak: anneler erken, ölümlerine yakın sevilir babalar.

herkesin içinde eksik bir yusuf vardır. çünkü: su ve ateş kuyu ve dağ birdir: bazı çocuklar kalır bazı çocuklar bıçak içindir.

Beni bir ömür sekiz köşeli şapkasının gözünde taşıyan babamı başımın üstünde taşımak için yeniden uzun ve karlı yollara düştüm. Yirmi beş yıl sonra bir gece yarısı kapısını çalıp ona üç günlük bir yolculuk ve ömürlük sorular bırakan Heves Ali’yi âşıkların bayramına yetiştiren Yusuf, arabasının bagajında babasının eski bavulu, ön koltuğunda üç telli bağlaması ve port bagajında tabutuyla bu kez toprağına, evine, kendine doğru yol alıyor... Babamın Bağlaması’yla Âşıklar Bayramı’nın ikinci perdesi açılıyor, Yus

Beni bir ömür sekiz köşeli şapkasının gözünde taşıyan babamı başımın üstünde taşımak için yeniden uzun ve karlı yollara düştüm. Yirmi beş yıl sonra bir gece yarısı kapısını çalıp ona üç günlük bir yolculuk ve ömürlük sorular bırakan Heves Ali’yi âşıkların bayramına yetiştiren Yusuf, arabasının bagajında babasının eski bavulu, ön koltuğunda üç telli bağlaması ve port bagajında tabutuyla bu kez toprağına, evine, kendine doğru yol alıyor... Babamın Bağlaması’yla Âşıklar Bayramı’nın ikinci perdesi açılıyor, Yus

Kemal Varol okurlarının yakından bildiği “Arkanya”dayız yine. Adını tersine çevirmiş çocukların gözünden Arkanya’nın hem uzak, hem neşeli, hem acılı zamanlarına gidiyoruz bu kez. Kara, esmer, bıçkın çocukların hikâyeleri yer alıyor Sahiden Hikâye’de. Lamek ve arkadaşları Gobi, Domestos, Zehra ve Küçük Amca… Bütün bu keşmekeşin ortasında yazıya sığınmış, yazıdan başka gidecek yeri olmayan bir çocuğun avuçlarındaki harflere bakıyoruz. Sahiden Hikâye ile 2018 Sait Faik Hikâye Armağanı’nı kazanan Kemal Varol, ş

bir buz parçası gecem gündüzüm dolanı dolanı bir noktayım artık taş bile taşa tozunu verirken senden bir haber gelmiyor. ellerim, o eski bozkır söylencesi: bir sırdı; çaldı kapıyı gitti diyor. ayağ göçürdün toprak kattın taş bağladın kanatlarım o yüzden uçamıyor. bin rüyayı bir tek rüyada gördüm yedi sabah içre dönsem de acı geçiyor acı geçiyor acı elbette geçiyor acı çekmiş olmak geçmiyor

Kemal Varol, ilk romanı Jar’da 80 darbesinden sonra bir kasabanın ruhuna düşüp gelen iki ihtiyar adamı, birbirine küsen iki kardeşin karşılıklı kurulan meyhanesinde oturtuyor. Nihayete ermeyen, iç içe geçmiş, ihtimal ki bir sırra dönüşmüş, bu sırrın peşi sıra akıp giden hikayeler eşliğinde, o iki adam öfkeyle bakışmaktan asla yorulmuyor. “Komik” dediğiniz bir an yara kanarken “hüzün” dediğinizde bir tebessüm peyda oluyor… Fonda gürül gürül memleket! Jar, gerçek hikayenin peşinde merakla sürükleneceğiniz

Ucunda Ölüm Var memleketin dört bir yanını dolaşan, hevesini gönlünden bir an olsun eksik etmeyen, yarım asırlık sevdasının peşinde dünyadan çağırı çağırı geçen Ağıtçı Kadın'ın hikâyesi. Kemal Varol, ayrılığın ve ölümün bilgisiyle ilmek ilmek kurduğu romanda, bir geleneğin son temsilciyle düşüyor yollara. Konya, Bursa, İstanbul, Erzurum, Arkanya ve Arguvan... Uğradığı tüm şehirlerde Heves Ali'den bir iz, bir koku arayan Ağıtçı Kadın, yüzünü görmediği ölülerin hikâyelerinden ipuçları topluyor; saz âşığı Hev

Kemal Varol külliyatının en yeni parçası Kara Sis, birbirlerine hikâyelerini anlatarak varlıklarını sürdüren mahkûmların mevcut zaman içinde ve zaman dışındaki yaşamlarını konu ediniyor. Mesut Hoca'nın anlatıcı gözüyle büyüyen ve perdeye yansıyan roman, yeni gelen mahkûmun, müebbet Barana'nın gizemli ve kendini açmayan mühürlü dudakları arasındaki sırra odaklanıyor. Günaşırı türlü bahanelerle dövülen Barana kimdir, ne suç işlemiştir, neden susmaktadır? Bir kızıl saç telinin rüzgâra uyup geldiği, gelip de

Kendimizi avutalım, yarın öbür gün başımız önümüze düşmesin diye esmer diyorlardı bize. Külliyen yalandı. Ben karaydım. Gobi, benden karaydı. Ferdi karaydı. Domestos karaydı. Zülküf karaydı. Ramazan karaydı. Dilan karaydı. Zülfiye karaydı. Azat vardı bir de. Bize pek benzemiyordu. Çünkü Azat kapkaraydı. Ama en fenası Şener'di. Çünkü o beyazdı. Kimimizin gözleri siyah, kimimizin kahverengiydi. Ama Şener'inkiler yeşildi. Hacca gitmiş komşularımızın dış kapılarına sürdükleri boya gibi yeşil. Hatta türbe ye

Babam, tamı tamamına yirmi beş yıl sonra, bir elinde yıllanmış üç telli bağlaması, diğer elinde ahşap bavulu, kapımın önünde diz çökmüş, gece vakti aniden ortaya çıkmış mahcup bir konuk veya geçip giden zamandan borcunu mahsup etmeye gelmiş eski bir alacaklı gibi öylece beni bekliyordu. Evvela, baba-oğul hesaplaşmasına dair bir roman bu... Kırgınlığın, kızgınlığın, suçluluk duygusuyla, hayatından çıkartma arzusunun kopamamakla boğuştuğu bir hesaplaşma. Romanın kahramanı avukatın Her oğul gibi, ne kadar dir

Kendimizi avutalım, yarın öbür gün başımız önümüze düşmesin diye esmer diyorlardı bize. Külliyen yalandı. Ben karaydım. Gobi, benden karaydı. Ferdi karaydı. Domestos karaydı. Zülküf karaydı. Ramazan karaydı. Dilan karaydı. Zülfiye karaydı. Azat vardı bir de. Bize pek benzemiyordu. Çünkü Azat kapkaraydı. Ama en fenası Şener'di. Çünkü o beyazdı. Kimimizin gözleri siyah, kimimizin kahverengiydi. Ama Şener'inkiler yeşildi. Hacca gitmiş komşularımızın dış kapılarına sürdükleri boya gibi yeşil. Hatta türbe yeşili

Yaşlanmak ıslah etmemişti iki meçhul adamı. Arkanya'daki iki ayrı meyhanenin bahçesinde oturmuş nefret dolu bakışlarla birbirlerine bakıyorlardı günlerdir. Aralarına sımsıkı bir ip gerilmiş gibi ölüm kokan gözlerle zamanı kolluyorlardı. Upuzun bir caddenin ikiye böldüğü tozlu yoldan gelip geçen insanların bakışlarına aldırdıkları yoktu. Masanın üzerine koydukları sabırsız ellerini habire tıkırdatıyor, ayakları bir anda ileriye atılmak için sandalyelerin altında aralıksız sallanıp duruyordu. Vakit yaklaşıyor

Ölüyorum. Bu kez sahiden ölüyorum. Gelecek misin yasıma? Boz Atlı Hızır gibi son nefesime yetişecek misin? Ucunda ölüm var Heves Ali'm, ucunda elbette ölüm var. Gelmeyeceksen, elini son kez omzuma koymayacak, alnımı öpüp yolculamayacaksan, bağışlanma dilemeyeceksen; adını aldığın Ali hakkına söyle bari: Sahiden sevdin mi beni? Kederli sözlerin, kurumuş gözlerin, tozlu yolların, saklanan mendillerin, içli kıpırdanmaların misafiri, cenazelerin duacısı, hikâyelerin sırdaşı... Dünya ölümlü, gün akşamlı... Son A

Belaydık. Bitirimdik. Tuttuğumuzu koparırdık. Bazen ödlek kedilerin peşine düşerdik. Nefes nefese kaçacak bir delik ararlardı. Bazen de sokak sokak gezer, Ne geçiyon la burdan, diye korkuturduk yabancıları. Betleri benizleri atardı. Onların deyişiyle, itin götüne girmiş gibi olurlardı. Sonuçta insanlarla aramızdaki mesafe açılır ve kimse bir şey vermezdi bize. Onun adı Mikasa. Melsanın âşığı, uzun ince gövdesi, siyah benekleri var, güzel de bir burnu. Makam Dağının, Papaz Gölünün adını biliyor. Güneylilerle

bir buz parçası gecem gündüzüm dolanı dolanı bir noktayım artık taş bile taşa tozunu verirken senden bir haber gelmiyor. ellerim, o eski bozkır söylencesi: bir sırdı; çaldı kapıyı gitti diyor. ayağ göçürdün toprak kattın taş bağladın kanatlarım o yüzden uçamıyor. bin rüyayı bir tek rüyada gördüm yedi sabah içre dönsem de acı geçiyor acı geçiyor acı elbette geçiyor acı çekmiş olmak geçmiyor. Kemal Varol'un şiiri, bütünüyle bireysel bir ses ile atavist bir yönsemenin birbirine sarmalanarak ve birbirin

Haydarpaşa, Sirkeci, Basmane Memleketin namlı garları. Hele Haydarpaşa: 2008de yüz yaşını doldurduğu günden beri akıbeti konuşuluyor, hayatına bir gar olarak devam edip etmeyeceği kaygıyla bekleniyor. Hiç şüphesiz, Türkiyenin belli başlı manzaralarından, tipik şehir peyzajlarından biri o: Haydarpaşa. Kemal Varolun hazırladığı kitap, sadece Haydarpaşaya değil, bütün memleketteki garlara bakıyor. Sadece büyük garlara gitmekle de kalmıyor, bazı ara garlara da uğruyor. Doğudan batıya, kuzeyden güneye, dizi dizi

Seksen darbesinden üç yıl sonra Doğuda bir kasaba Günün birinde kimselerin tanımadığı iki yaşlı adam, kasabadaki iki ayrı meyhanenin bahçesine kurulup öfkeyle birbirlerine bakmaya başlar. Bu sabırsız, öfke dolu iki adamın hikâyesi giderek onları izleyenlerin hikâyesiyle buluşur. Kinle zehirlenmiş roman kahramanları öfkelerini yenmek için gücünü özellikle sözlü kültürden alan bir oyuna katılmaya karar verirler. Jar, kin duygusunun insan ve toplum üzerindeki izini sürerken, benzersiz bir kasaba portresi sunuy