Bu kitabın konusu, adından da anlaşıldığı üzere, Şeytan.

Soru ve cevap: İyi de, niçin Şeytan?

Çünkü Şeytan, ilk yaratıldığımız andan itibaren gündemimizde. Dahası, hep bizimle birlikte...

Bu isim-kavram insanlığın gündeminde, yaşamında, söylemin de hep var ola gelmiştir... Hem de var kelimesinin anlatımda yeterli olmayacağı ölçüde hep vardı. Her yerde ve her dönemde insanın yanı başın da, insanla bir arada, yaşamın ortasında, yaşamla iç içe ve hatta kimilerine göre de tanrılar arasında, meleklerle birlik te.

Yani hep, var...

Haliyle, insanda, sürekli bir biçim de bunun bilincinde ve bilgisinde... Öyle ki, insanın şeytanı unuttuğu, ondan uzak kaldığı, şeytanı gündem dışın da tuttuğu-tutabildiği; böyle bir düşünce veya varsayım içine girebildiği tek ân bile yoktur desek, kesinlikle yanılmış olmayacağız. Çünkü o, hep var...

İnsanla bu ilişkisi sebebiyle de ona ait söylemler, şu kadarını belirtelim, din olgusu/dinler kadar eski. En ilkel olduğu öne sürüleninden engelişmişinedek her dinin içeriğinde Şeytan da yerini almış bulunmakta; ama şöyle ama böyle.

Şu var ki, dinlerin inanç ve anlayış genelinde ki başkalıklarının uzantısı Şeytanı da kuşatmakta, her din kendince neredeyse ayrı bir Şeytan anlayışına sahip bulunmakta. Birbirleriyle karşılaştırma yapılamayacak ölçüde farklı anlayışlar söz konusu...

Öyle ki, Şeytan, kiminde yalnızca bir kötü ruh iken, kiminde bir hayvandır. Kimisi onu tanrılar arasında sayarken, kimisi tanrının karşısına oturtmaktadır. Kimilerinde tanrıyla savaşırken, kimilerinde Yeryüzünü (veya Yeryüzünün altını) tanrıyla bölüşmüş olur. Kiminde dirilere de egemen olan Şeytan, kimi dinler de yalnızca Ölüler Ülkesinin erkin varlığıdır. Kimi dinler onu (veya onları) tanrıya başkaldırıcı ögeler veya varlıklar olarak konumlandırırken, kimi dinler doğrudan doğruya tanrılaştırmışlardır.