Vakit bir hayli ilerlemişti. Gözlerini tavandan alamıyordu. Duvarda, tavandan yansıyan gölgelerin hareketleri korku salıyordu. Uyumak... Ne kadar iyi olabilirdi ama şu an asla...
Onu düşünmeden duramıyordu. Kalbinden ve beyninden silemediği bir gerçek vardı. Bulutlar kadar berrak, apaçık...
O karşılaşma!...Ya bir pot kırsaydı ne yapacaktı?.. O, bir anlasaydı durumu?.. İnadına yumdu gözlerini. Mümkün olsa taş basacaktı üzerlerine... Asla açmamak için... Çünkü aklı, uyumaksızın düşünceler üretiyordu.