“Mağlubiyet değil ama... Gelecek kuşaklara üzerimizdeki yükü
bırakmak zorunda olduğumuz için eziklik hissediyorum... [ama]
en azından bu mücadeleye katıldığım için mutluyum... Verdiğim
mücadele onurlu ve doğruydu, emeği, halkın insanca koşullarda
yaşamasını savundum.”
Fehmi Işıklar işçilerin “kendinde sınıf”tan “kendi için sınıfa” evrildiği
1960’ların sonunda sendikal mücadeleye girdi. Türk-İş’in “uzlaşmacı-
ücret sendikacılığı” dar gelince “sınıf ve kitle sendikası” DİSK’e katıldı.
Abdullah Baştürk’ün “ilerlemecilere” karşı genel başkan seçildiği
1977 genel kurulunda DİSK genel sekreteri oldu. 12 Eylül darbesinde
Metris’te yattı, idamla yargılandı.
1987’de Erdal İnönü’nün SHP’sinden milletvekili seçildi. Paris Kürt
Konferansı’na katıldıkları için ihraç edilen milletvekillerinin ardından
SHP’den istifa etti. “Elinde silah olan hiç kimseyi mutlu etmedi”
diyerek andığı, Kürt hareketinin ilk yasal siyasi partisi HEP’in genel
başkanı oldu. HEP’in seçimlere girmesi engellenince SHP listesinden
Diyarbakır milletvekili oldu, TBMM başkanvekilliği yaptı. “Kürtçe yemin
krizi”nde SHP’de kalmasına rağmen HEP kapatıldığında milletvekilliği
düşürüldü. SHP ve birleşme sonrası CHP genel başkan yardımcılığı
yaptı. Baykal’ın “ele geçirmesinin” ardından partiden uzaklaştı.
Fehmi Işıklar bu söyleşide; “Seydişehir Alüminyum” toplu
sözleşmesinden “TARİŞ grevi”ne, “Otağ-ı Hümayun” işkencelerinden
Diyarbakır-Metris hücrelerine, Meclis kürsüsünden mahkeme
salonlarına sendika ve siyasette yaşadıklarını siyasetbilimci Ekin Kadir
Selçuk’a anlatıyor.