Belki de uzun ve huzursuz bir gecenin sabahına uyanmışsın; gözlerin mahmur, bedenin donuk, hissiz bir ruh hali var varlığında...

Az sonra yüzüne su çarpacak, aynaya bakacak yüzünü kirli beyaz havluna gömeceksin.

Hayat kendisini olmadığı kadar uzak yaşatacak...

Ben yokum ama bir başkası da olmayacak...

Sen, benim düşlediğim sen değilsin... Değişmişsin; belki de her zaman böyleydin, ben ulaşamamışım.

Niçin? Ne yapıyorsun şimdi?

Yapamadıklarımız oluyor mu? Yaptıkların da... Reçeli bir dilim ekmeğe sürerken bıçağı yine mi ters tutuyorsun?

Yaşadığın bensizlik; yetiyor mu yalnızlığına?

Ama boş ver, tüketiyoruz nasıl olsa iki hayatı, sen oradan ben buradan; ikimizden bir hayat çıkaramadığımızdan...

Biliyor musun, artık seni düşünmeden de yapabiliyorum. Zor oldu... ama insanım işte, zamanla her şeye alışabilme özelliğim var.