`Yaz yağmuru çiselemektedir gün ortasında. Gülün yağmur ile randevusu, belki senede bir defaya mahsustur, belki de iki... Doyulmaz bir ihtişam içerir gülün yağmur tanesi ile buluştuğu
lahza. Hafifçe titrer gülün narin yaprakları, yağmur tanesi de nasibini alır bu titreşimden; o da titrer, dağılıverecekmiş gibi... Sonra yağmur damlası tutunur gülün yaprağına; vuslatın tadına bakarlar.
Çiy olur yağmur tanesi, gül yaprağının yedi renginde. Yağmur tanesi, belki de en çekici görüntüsünü çiy olduğunda sergiler; dokunulmazlığıdır onu böylesine tılsımlı kılan, dokunulunca yok oluşudur belki...``