“Sıcaktı. Sayısız hayatın birkaç alçağın ağzından akan zehirle çepeçevre kuşatıldığı
zamanlardı. Şehrin deşilmiş, çürümüş karnındaki çukurlardan yeşil sarı örümcekler,
görülmedik iğrenç hayvanlar fışkırıyordu. Caddeler, vitrin camlarında kendileriyle
karşılaştıkça sendeleyen, rüzgâr, su ya da başka bir ten değdiğinde korkuyla yalvarıp diz
çöken insanlarla doluydu. Her yanda koyu giysileri makinelerin koşusunda ezilmiş, paslı birer
çengele asılmış kanlı et parçaları gibi erkekler vardı. Havada çarpışmış iki kılıç gibi çıplak
omuzları ve yüksek, ince şeylerle dolu bir dünyaya benzeyen gözleriyle kadınlar, umutsuzluk
içindeydiler.
Yemek dükkânlarının, meyhanelerin önlerine çıkartılmış masalar, dünyadan kalkan son trenin
vagonları gibi tıklım tıklımdı. Ellerde cep telefonları rengârenk böcekler gibi yanıp sönüyor,
çapkın bakışlar karşılıklı göze kestirilen uzuvların keskin kenarlarında geziniyordu.”