Aslıhan şansıyla kıskanılan kadınlardandı. Güzeldi, başarılıydı, akşamları işten geldiğinde Kız
Kulesi'nin ışıklarını izleyerek hayallere daldığı harika bir evi vardı. Kafasına koyduğu çoğu şeyi
başarıyor, yaşamını âdeta sihirli bir değnekle yönetiyordu. Özgürlüğüne düşkündü, bir şeye
bağlanmamak için eve kedi bile almaz, dostlarına sık sık, Hayatımda hiçbir şey benim için
vazgeçilmez olmasın, derdi. Mesnevi'si, spiritüel kitapları, spor tutkusu, görüştüğü az sayıda
arkadaşı ve vazgeçemediği seyahatleri... Ancak tüm bunlar onun dışarıdan bakınca gıpta ile izlenen
hayatının sadece bir sahnesiydi. Perde kapandığında yaralı çocukluğundan, aşk ve ölümlerden
deneyimledikleri gün gelip onu sarsacak, Aslıhan bir ilkbahar sabahında kendini keşfediş serüvenine
sürüklenecekti.
Korkuların inandıklarından fazlaysa
bu hayat oyununu kaybedersin.
Aslıhan Yıldırım iskambil destesinden yapılmış bir kule gibi önce devirip sonra yeniden inşa ettiği
yaşam öyküsünü çarpıcı bir dürüstlükle anlatıyor. Hayat Oyunu, genç bir kadının yaşamın gerçek
anlamına dair saptamalarıyla hem hüzünlü hem de eğlenceli bir roman.