Bir çift ölü göz gözlerinin içine dikilmiş, öbür dünyadan buna
bakıyordu sanki. Ve ne kadar kibar konuşuyordu ölü. Kılığına bak, ya
otopark değnekçisi ya durak kâhyasıdır derdin; yüzüne bak, melek
midir nedir; gözüne bak, ölmüş de haberi yok yazık; hiçbir yerine
bakmadan sırf dinle, haber spikeri. Ve de ne kadar âşinâ geliyordu
Allahım. Ve maalesef nasıl da ürpertiyordu.
Deccal olmak, melek olmak Ölü olmak, diri olmak
Hasta olmak, sağlıklı olmak Erkek olmak, kadın olmak, eşcinsel
olmak, başka cins olmak (Bir de cins olmak var tabii, o ayrı!) O
kadar ayrılar, o kadar başkalar mı gerçekten? Bir bakın, bir düşünün
bakalım.
Sezgin Kaymaz, hem tiryakilerine alıştıkları lezzeti hep yeniden sunan,
hem de hep yeni sulara açılan bir yazar.
Tekinsizliğin, şiddetin, kötülüğün, olağanüstünün ve
gündeliğin içinden hep sevinç kuşlarını havalandıran bir yazar, aynı
zamanda Deccalin Hatırında sevinç kuşları, koma halinin, manyak
doktorların, mafyacıların, polisçilik oynayan polislerin, lubunyaların,
haris rantiyelerin ve tabii her zaman olduğu gibi, garibanların
arasından havalanıyor.