Onu gördüğüm anda ne hissedeceğimi merak ediyordum. Öfkem,
nefretim, utancım, her ne olacaksa hissettiğim, bunu ölçecektim. Şu anda
aşamayacakmışım gibi gelse de aşıp aşamayacağımı ölçecektim. İntikam
isteğimi ya da. Şu anda içimde günbegün büyüyen. Bu adama, hayatımda
hiç olmaması gereken bu adama karşı bu kadar kuvvetli bir şeyler hissetmek
beni felç edebilirdi, hayatım değişebilirdi. (...) Onu acilen affetmeliydim.
Acilen bir hikâye, bir roman yazmalıydım. Çünkü ben düşmanlarımı hep
edebiyatta affettim.”
Ahmet Tulgar, Çocuklar ve Canavarları’nda cinayet şubede görevli bir
komiserle, bir “mafya müsveddesini” öldüren ünlü yazar Sarp Kaya’nın
sorgu masasında kesişen ve gün geçtikçe iç içe geçen hikâyelerini anlatıyor.
Hikâyeler iç içe geçtikçe roller de değişiyor. Sorgulayan sorgulanan oluyor,
hayata bakışı, adımları, cümleleri dizişi farklılaşıyor.
Merhametle hiddet, affetmekle kin gütmek, sevgiyle nefret arasındaki
çizgiyi şeffaflaştıran; yazmak ve yazmanın dönüştürücü gücü üzerine
düşündüren, sarsıcı bir roman…