Mehmet Mahsum Oral'dan bir barbar anlatısı. Bir şeyin üstüne yazmak mı, o
şeyin altında kalmak mı? O şey bir dağ mı, bir bina mı, bir coğrafya mı yoksa
bizatihi barbarlar mı?
Kavafis'in barbarları değil bunlar, bunlar onlarla beraber beklenilen yeni
barbarlar. Bu yüzden barbarlarla beklerken.
Dil, anten, direk, lamba, cin, çocukluk, küçük el, büyük el...
Yürüyen bir adamın, kendi de belki barbar olan bir adamın yolda gördüklerini
epey ironik bir biçimde okuyoruz. Bir iç ses mi? Belki. Ama oldukça gürültülü bir
iç ses.
Çehov'un tüfeği her zaman patlamak zorundaydı eskiden. Yeni zamanlarda o
tüfek patlamayabiliyor. Barbarlarla Beklerken o tüfeğin kendisi oluyor. Bütün
öteki barbarlarla.
Ben barbar, bitiremeyeceğim bir güne başlamak için aynanın dikkatini
dağıtıyorum. Dişlerimi fırçalarken macunun ağzımda köpürmesine hayret
ediyorum, barbarın ağzında her şeyin abartıya dönüşmek gibi bir kaderinin
olduğunu düşünüyorum o an.