Hz. Peygamber (as), kendinden bir şey katmıyor, Hz. Allah (cc)'tan gelen ayeti bekliyordu, bizler ilimden bildiklerimize hemen giriveriyoruz. Hâlbuki ondan geleni beklememiz imanımızın inkişafını gösteriyor.Duymayla hislerimiz alıyor, ruhumuz doyuyor gıda oluyor.Yaşantı allak bullak olmuş bir kopukluk meydana gelmiş, Kur’an’ı gerçek hayatın içinde dinleyen çok az, manasını anlamadan dinleyen pek çok. Hâlbuki onun bütün yaşantıda görülmesi nice hazlar verecek. Biz kendi yaşantımıza baktığımız zaman ayetlerin ezici tarafı var ama biz onu, nefsi aşıp emirlerin içinde görmeye çalışmalıyız. Biz alışkanlıkları indirip ayetin güzelliğini koyduğumuz zaman imanın bağıyla oradan imanımızın kuvveti ortaya çıkıyor.Bir meseleyi çözebilmeye takatimiz var mı yok, nefse bakınca ayetin belagati düşüyor. Nefsi kaldırıp ayetin güzelliğine baktığımız zaman her asırda onun belagati görülebiliyor.Nefsimizi susturup aklımızı Kur'an'a uydurup kainat kitabında onun güzelliklerini görmeye gitmeliyiz. Görebiliriz veya göremeyiz fakat nefsimizi ayaklarımızın altına alıp emirlerde ram olmamız gerekiyor.