Ses aynı ses, adam aynı adamdı, çağlar ötesinden bana duyulan… Ben aynı yaralı badem ağacı hiç ama hiç yok olmayıp, insanca şeylere şahit tutulan… Sense badem çiçeğine yazgılananı üzerine alınan insanoğlu, düşün ve çık kendinden… Düşün ve çık işin içinden… Düşün ve ‘Kalbini’ kaçırtma bedeninden, yoksa nefesin, sesin, sözün ve işleyişin kalmayacak evrene çünkü aşk ile atılmayan hiçbir adımın izi kalmaz bu evrende

"İşte bugün, o gün; yıllar sonra geldiğim çocukluk evimde örümcek ağları karşıladı beni. Söğüt yok, tulumba yok, merdiven yıkık dökük, buğday yok, bulgur hiç yok. Çocuk kahkahaları, söz sanatları, çelik çomak, kovalamaca, tulumbadan su çıkarma yarışı yok, ben yokum, ablam yok, annem babam yok, eski hikâyeler yok, seven sevilen, nakış işleyen, söğüt altında kanaviçe iğnesini eline batıran yok! Kimse yok! Herkes var, ben varım; ablam yok, yok ablam! Kara yaldızlı dikiş, ama nakış iğnesi takılı makinesi yerind

Yâr! Gidiyorum yâr! Ama kaçmıyorum. Başkasına gitmiyorum. Üzülmene kıyamadığım kelebek tenine değen, kanadını kıran olur korkusundan gidiyorum. Uzak değil gittiğim yer. Biliyorum gelip bulacaksın beni. Biliyorum Tanrı bekletmeyecek beni. Biliyorum kıracağım bu gidişimle seni. Gül tenin incinip gül dalın kırılacak. Ama üzülme yâr. Düşünsene dünyada kime yazıldı böyle aşk. İçimi bilenin içini bilmek kime yazıldı? Gökyüzünün şâhitliğinde sevdik biz, Tanrı böyle istedi. Öylesine çıkmadık birbirimizin yoluna.

??Ayşe Ünüvar'ın Bekleyiş romanı saf, kirletilmemiş ve sahici bir aşkın duygu içre evreninde yazılmış düşsel-şiirsel bir anlatı. İçtenlikli bir anlatım diliyle inanarak, duyarak, yaşayarak kaleme aktarılmış bu romanın merkezi kavramı, artık her bir şeyin doğal-otantik halinden ırağa düştüğü bu yapmacık-yapay zamanda neyi kaybettiğimizi hatırlatırcasına yazarın üzerinde hassasiyetle odaklandığı ?âşk' kavramıdır. Aynı zamanda bu kavramın yanında, anlatı içinde yerel anlatılar ve hikâyelerle çeşitlenen, çeşitl