İftar vakti salardı beni mahalleye, hadi uyandır milleti diye. Sobada ekmek olurdu, yetişkin sabrıyla hep onun kazandığı, benimse hep küplere binip sonunda ağladığım “Pişti, pişmedi” oyunu oynardık. Dünya da bir oyun yeri değil mi? Oyalanıyor bir süre, er geç göçüyor gelen. Genç yaşta, kemik erimesinden öldü Zarife yengem. Hepimizin gözü önünde kar gibi eridi gitti günden güne. Sonu bahara değil, kışa çıkan bir erimeydi bu. Amcam için eridi yengem, benim için eridi; ama en çok üç, beş ve altı yaşlarınd

Sokaklar bir fiyaskodur geçilir Sokaklar tanımaz yüzümü Yüzüm çünkü çağın kirlerine bulaşmış Yıka yıka çıkmaz kazı kazı çıkmaz Nereye baksam nereye dönsem yüzümü Bir çağrıdır delirmiştir sözler tabelalar çıldırmış Bir saldırıdır şarkımıza Şarkılar sürülmüş ülkemden benim Dervişler terk etmiştir ülkemi Söz ehli sürülmüştür yanımdan Bütün sözlerini alarak Bütün Türkçeyi alarak heybesine bütün Kalbe değecek bir söz bekleme boşuna Gitmiştir kalbini de alarak gitmiş olan Bir ulu ağacın gölgesine