Gece iyice bastırdığında aşağıya iniyorum; kafamın içinde yakınan bir sürü tilki (yalnızsın, yalnız). Adımlarımı sağırlaştıran toprağın üzerinde ağır ağır yürüyorum. Karanlık. Bütünüyle bahçe ve villalarla dolu bu mahallede oturmayı sürdürenlerden çok az kişi, Genel Karargâh'ın karartma konusundaki talimatlarına tam olarak uyuyor... Yolu biliyorum, cep fenerimi yakmama gerek yok. Ancak çoğu zaman hiçbir amacım olmuyor. Emmy, Adam, Frau Anna, Hacıvassilis, Kaloyanoş... Savaşan Avrupa'dan, siyasi çalkantılar

Hangisi yeğ tutulmalı? Yaşamak mı, yoksa yaşamı kayda almak mı? Olup bitmekte olanın içine dalmak mı, yoksa onu betimlemek için bir köşeye çekilmek mi? Olayların peşinden koşmak çok daha çekici; ama o durumda, her şey akıp gidiyor, elde hiçbir şey kalmıyor. Bunları kâğıt üzerinde kalıcı kılmak, işte, onları zamanın evrensel yıkımından kurtarmanın tek yolu bu; ama o durumda da her şey elimizden kayıp gidiyor ve insan hiçbir şeye katılamıyor. Kahire'nin kahramanlarından Manolis aktarıyor bu düşünceleri, İspa

Ama çocukluk aşklarının yeşil cenneti; onları yakınmalarla ve gözyaşlarıyla yeniden canlandırabilir miyiz? Ve sonra? Hiç. Girişim orada bitti, tek girişim, inanmış olduğun ve hâlâ inandığın, yitirilmiş bir saflığın hıçkırıklarını içeren dizeleri anımsamak için yaptığın girişim. Seni durduran ne oldu? Övüngenliğin keyfi mi? Parmaklarınla artık duyumsamana olanak bulunmayan bir şeyi kafanın içinde yeniden yaşamak bu kadar mı acı vericiydi? Başıboş Kentler'de sıra İskenderiye'de... Gizli bir görevle Kahire'de