Kısacık bir tarihim benHenüz defterim tertemizUzuyor beni çevreleyen zamanUzuyor her an daha derine Nerede başlar zaman ve nerede biter?Melekler hangi derinlikte gizlenir?Başladığım bu hayat, dinlediğim seslerNereye götürür beni, hangi tarihe?

Böyle... Tamâmen... Ateşlerde... Sandım ki çok çabuk bulurum sîmurgu Avcıları gözledim günlerce, bulutları izledim Cevapsız bırakıldım geçtiğim şehirlerde Uğradığım pazarlardansa kovuldum. Aylardan nisandı. Bilirsiniz işte, ne diyebilirim ki! Keçileri topladım, ateşi söndürdüm Söndürdüm de Kimseler yoktu!...

İşte herşey geriye dönüyor, benimle birlikte gittiğim o uzak yoldan hiçlikten ve kanın titreyişinden çünkü durmadan (evet durmadan!) birbirine karışıyor sözler ve düşler ve ben toprağa karışıyorum topraksa nereye bilen yok!

Hadi gel şu balkona çıkalım seninle ey taş! Balkondaki kuyuya üzünçlerimizi dökelim Dökelim dünyaya âit ne varsa gözlerimizde Dökelim siyah derili ölülerimizi, bembeyaz dişlerimizi Aaa! Bu tabut da nereden çıktı böyle? diyelim Gerçekten de durup dururken nereden çıktı bu tabut! Çocuklara bakıp da diyelim bunu, İstanbul'u unutalım Çeşmeleri, karpuz sergilerini, okul çıkışlarını hep unutalım Günceli alıp eline, onu bir güzel yoğuran, farklı kıvamlara getiren bir şairle karşı karşıya kalıyoruz Şiir Taşı'nda.

Şimdi senin o resmin yok mu vaktimin ortasına çizilenBeni durmadan trenlere çekiyor/mavi intiharlara yaniVe bak, şeddeli yeminler getirdim sana kekik kokulu!Kekik kokulu ölümlere gidiyorum ben, artık kuşlarını uçur. Sonra bak ben gidiyorum dedim, elveda dedim.Ve yürüdüm, kesinlikle ardıma bakmadım. Öyle ki çocuklar vardı, dört bir yanımı kuşatmışlardı Ben o çocukları öptüm öptüm gözlerime taradım sessizce İşte bu benim sessizliğimdir mektuplara çizemediğimBu da trenim -mavi trenim- mavi piramidi düşlerimin