O sonsuz kuşatıcılığı ve şefkatiyle, zorluklar karşısında annemizi hatırlarız. Ona anlatacak çok şeyimiz, çok derdimiz var çünkü. Hayatın içinden geçerken; yaşamın kesik izleri, gölge lekeleri, şaşı bakışları, kırgın gönülleri arasında başka kim dinler ki bizi? Dursun Ali Tökel’in hayatın tam merkezinden seslenen yazıları, Ramazan, mekân, insan etrafında çoğalarak ilerliyor ve okurunu kuşatıyor. Tıpkı bir anne gibi!

O sonsuz kuşatıcılığı ve şefkatiyle, zorluklar karşısında annemizi hatırlarız. Ona anlatacak çok şeyimiz, çok derdimiz var çünkü. Hayatın içinden geçerken; yaşamın kesik izleri, gölge lekeleri, şaşı bakışları, kırgın gönülleri arasında başka kim dinler ki bizi? Dursun Ali Tökel’in hayatın tam merkezinden seslenen yazıları, Ramazan, mekân, insan etrafında çoğalarak ilerliyor ve okurunu kuşatıyor. Tıpkı bir anne gibi!

Dünya bir durak. Her gelenin az da olsa eğlendiği bir durak. Kimimiz elimizde valizlerle beklemeye koyulduk. Kimimiz yüksüz, azıksız, katıksız geldik buraya. Yağmurlar yağdı, tufanların ortasında kaldık. Bazen güneşin yakıcılığı bazen zemherinin soğuğu yakaladı bizi. Ellerimiz vardı, onları gökyüzüne kaldırdık. Yüzümüzü döndük. Yüzler gördük. Yürüdükçe yaklaştık bitiş çizgisine. Ne kadar yakın ne kadar uzak bir çizgi. Dur durak bildik.