Bir an ama büyük ödeşmelerin, korkuların, büyük endişelerin, yüzleşmelerin, umudu ve mutluluğu yakalayıp yakalayamamanın gerginliğinde, huzursuzluğunda upuzun bir an. Ekrem Dumanlının Anlık Hikâyelerini okurken yaşamın kıstırtmışlığında bu anların izini sürdüm. Bazen soluk soluğa, bazen bir cümle ötesine geçemeyerek. An bazen çarptı, çoğu kez düşündürttü. Ve hep bir iç ödeşmeye çağırdı.

Kaostik bir kıskaçta ecel terleri döküyoruz. Her geçen gün sevgisizlik ve şiddeti biraz daha kanıksadığımızın farkındamıyız acaba? Düşmanlar üretiyoruz sürekli ve ölümcül saldırılar düzenliyoruz hiç durmadan. Yanlış bulduğumuz şeylerin üzerine üzerine gidiyoruz.Belki gitmeliyiz de; ama doğru bir üslupla gittiğimizi kim söyleyebilir? Doğru bildiği her şeyi kutsamakla işe başlayan ve en küçük bir aykırı sese tahammül edemeyen insanların vardığı menzil, kan ve irin dolu bir tablo çıkardı karşımıza. Çırpındıkç