“İnsanoğlunun süratle çok farklı bir yere gideceğini fark ediyor o dakika. Bildiği, yaşadığı şekliyle dünyanın sonunun geldiğini anlıyor. Yeni bir tür insan çıkıyor yerin dibinden. Ölmeyen. Ölümsüz. Açlığının vahşiliği durdurulamaz bir boyuta ulaşmış, utanmaz bir yaratık yükseliyor. Bir çiçek görmek için yerleri tarıyor yürüdüğü patika boyunca. Hiçbir şey göremiyor. Nefes alamıyor.” Ölümü yok sayan insan, ölümsüzlükle karşılaşınca bir şey değişir mi doğasında? Yoksa insan hep aynı insan olarak mı kalır? Gün

Nehir'le aramda geçenleri veya komşumla veya ailemle ve daha henüz tanışmadığın insanlarla ilgili neden sana yazmak istedim bilmiyorum. Kendi uzayımda salınıp gidiyordum. Nehir beni çağırana dek ya da acım Nehir'i çağırana dek ya da çocukluğum Nehir'i çağırana dek. Ya da her neyse işte... Görüyorsun hâlâ her şeyi tam olarak anlayabilmiş ve bir düzene koyabilmiş değilim. Ama içimde bir su akıyor, bunu biliyorum, Nehir'le buluşmak istiyor. Birbirine yabancı dört insan. Olağanüstü bir güce sahip Nehir. Acılar.