Hangi bildik yağmur getirir şimdi bize onları Bağbozumunda, hasatta, taşranın ahbap koynunda Usul ve güzelce gülen annelerden Bire bin verdiği hâlde içine çekilen O başaklardan yayılan şiirli yalnızlıkları.. Bir sevincin koyağında dili birden irkilen Gömleği düğmeli, içi yalımlı Bir yörük beyi, muzaffer bir kahraman Gibi gönlünce ölen o fazıl babaları

Ali Emre, Kıyamet Mevsimleri ile başlayan; zaman zaman bireysel, toplumcu ama her zaman insansal olan şiir ırmağı kaynağını hiç kurutmaz, suyunu daha da çoğaltarak, yatağını genişleterek akar. Mutlu ölüm yoktur o yüzden gövdeyi sağır eden bir kin varsa Geyiklerden, yılışık konçertolardan, borsalardan kaçıp Ekmeği tuzla tartmaya alışmışsa insan Birikmişse kırbasında sözün öfkesi Gidip o mübarek kana dokunmak ister O çocuklara, o babalara bakmak ister Tanrının avlularından. Bir rövanş bekler, yeni bir raunt,