“Derviş Tarzı Türk Edebiyatı” adı verilen edebiyatın muhtevasında din ve tasavvuf öne çıkmaktadır. Muhtevaya göre bu edebiyata “Dinî- Tasavvufî Türk Edebiyatı”, “Dinî-Tasavvufî Türk Halk Edebiyatı”, “Dinî- Tasavvufî Halk Edebiyatı”, “İslâmî Türk Edebiyatı”, “Türk Tasavvuf Edebiyatı” gibi adlar verildiği görülür. Beslenme ve seslenme mekânları genellikle “tekke” çevreleri olduğu için, bu edebiyat şubesine “Tekke Edebiyatı” adı da verilir. Bilindiği gibi “Âşık”, “Ozan”, “Saz Şairi”, “Çöğür Şairi” gibi adlarla

Bu çalışmada Türk kültür coğrafyasının ana kaynaklarından Türk halk bilimi ve gelenekli Türk edebiyatı, fütüvvet-nâmeler, ölçülü sözler, manzum bilmeceler, ikincil sözlü kültür bağlamında Neşet Ertaş'ın türkü dağarcığı, âşık edebiyatı ve yerleşim adları konulu araştırmalara/incelemelere yer verilmektedir. Türk Kültür Coğrafyası - Halk Bilimi ve Edebiyat Araştırmaları adlı bu kitap; Türk Kültür Coğrafyasının Ana Kaynakları, Fütüvvet Kültürü ve Bu Kültürün Kökenleri, Manzum Söz Varlığı ve Türkü Kültürü, Coğra

Tasavvufî Türk Edebiyatı, Dinî-Tasavvufî Türk Halk Edebiyatı, Dinî- Tasavvufî Halk Edebiyatı, İslâmî Türk Edebiyatı, Türk Tasavvuf Edebiyatı gibi adlar verildiği görülür. Beslenme ve seslenme mekânları genellikle tekke çevreleri olduğu için, bu edebiyat şubesine Tekke Edebiyatı adı da verilir. Bilindiği gibi Âşık, Ozan, Saz Şairi, Çöğür Şairi gibi adlarla anılan ve genellikle Âşık adı etrafında toplanan sanatçılar tarafından oluşturulan edebiyata -temsilcilerinden hareketle- Âşık Tarzı Türk Edebiyatı adı ve

Türk dünyasının herhangi bir yöresinde oluşan bir kültür unsuru benimsendikçe / sahiplenildikçe zamanla ülke genelinde yaygınlaşabilmekte, ülke genelinden de coğrafya yakınlığı olan diğer Türk ülkelerine ve Türkçenin konuşulduğu bölge ülkelerine yayılabilmektedir. Bu şekilde ortaya çıkan ve benimsenerek / sahiplenilerek yayılan ortak kültür unsurları Türk kültür dünyasını oluşturur. Değişik lehçe, şive ve ağızları olsa da ortak bir dil (Türkçe), uygulandığı yörelere ve ülkelere göre çeşitlense de ortak özel

Gelenekli Türk anlatılarının kökeni mitlere kadar uzanır. Mitolojik dönemde Türk halkı kâinatın, dünyanın, insanların, diğer varlıkların yaratılışı ve sonları hakkında duyduklarını, düşündüklerini, algıladıklarını, inandıklarını mitlerle (mitos) anlatmıştır. Anlatı (narration, tahkiye) geleneğinin başlangıcı sayılabilecek mitler insanların yaratılışla ve sona erişle (kıyamet) ilgili yorumlarından oluşmakla birlikte, bu yorumlar zamanla inanç kalıplarına dönüşür. Mitlerin özel anlatıcıları olmamakla birlikte