Neoliberalizmin Tahribatı ilk cildin kaldığı yerden devam ediyor, ancak bu kez resmin iktisadi veçheleri ele alınıyor: Sermaye birikimi ve küresel kapitalizm, tarım, sosyal güvenlik, eğitim, silahlanma, gelir dağılımı, işçi sınıfı ve sendikacılık, emek piyasaları ve toplumsal cinsiyet rolleri. Türkiye’nin yakın tarihi, “neoliberalizm” diye adlandırdığımız iktisat politikalarının siyasal alanda hiçbir şekilde “liberalleşme” anlamına gelmediğini yeterince açık biçimde kanıtladı. Bu politikaların kutup

Sürekli Kriz Politikaları´nda ele alınan konular siyaset üzerinde yoğunlaşıyor: 20. yüzyıldan devralınmış politik miras, devlet-burjuvazi ilişkisi, siyasal çatışma ve uzlaşma biçimleri, milliyetçilik, demokratikleşme, Kürt sorunu, dinsel kimlik siyasetleri ile sınıfların ilişkisi, Faşizmin siyasal stratejileri, Sosyalist Hareket, Avrupa Birliği’yle bütünleşme ve Kıbrıs Sorunu. 1