Türk siyasal düşüncesinin, hatta diyebiliriz ki Türk kamu felsefesinin temel eğilimi korporatizmdir. İster dayanışmacı ister faşist alt türleriyle olsun, bu eğilimin temel özelliği kapitalizme antiliberal bir teorik-ahlaki rasyonel sağlamaya çalışması ve Marksizm ile sosyalizme karşı olmasıdır. Korporatizm, toplumu birbirlerini uyum içinde tamamlayan organlardan, meslek zümrelerinden oluşan bir organizma olarak görür. Hem liberalizmin bireyciliğini, hem de sosyal sınıfların varlığını, sınıf çatışmasını ve

Taha Parla'nın 1998-2007 yıllarında yazdığı yazıları bir araya getiriyor bu kitap. Normal şartlarda, on-on beş yıl önce ve zamanın güncel siyasi gelişmelerinden hareketle yazılmış bu yazıların bugün artık eskimiş olduklarını söyleyebilirdik. Oysa bu doğru değil; derinleşerek varlık sürdüren sorunlar hakkında oldukları için hâlâ son derece güncel yazılar bunlar. Sadece son yirmi-otuz yıla değil, koca bir yüzyıla bakıldığında bile ülkenin fasit daireler çizerek aynı sorunlara takılı kaldığı, çözemediği, tersi

İÇERİK TANITIMI: Taha Parla'nın 2007-2016 arasındaki bu yazı ve söyleşileri, zaten kusurlu siyasal ve anayasal düzeni daha da bozan gelişmeleri, AKP iktidarının dinci ve reaksiyoner politikalarını, artmakta olan anti-laik uygulamalara karşı hükmü giderek kırılmakta olan militarist Kemalist velayet tortularının çarpışmasını ele alarak bugüne nasıl geldiğimizi anlatıyor: Dönemin dikkati çeken çok tehlikeli özelliklerinden biri, AKP'nin ortadan kaldırmak istediği ve ihlal ettiği bazı evrensel norm ve değe

Parlamenter sistemden uzaklaşarak siyasi gücün tümüyle tek adamda toplandığı bugünkü gidişatın temeli Taha Parla'ya göre 1982, hatta bazı yönleriyle 1961 Anayasası'nın ve bunlarda yapılmış muhtelif sahte ?demokratik değişikliğin yasama ve yargıyı zayıflatma, ?yürütmenin üstünlüğünü artırma, pekiştirme yönündeki eğiliminde yatmaktadır. Oysa sanılanın aksine ?en kötü parlamenter sistem bile en iyi başkanlıktan daha iyidir. 2010 Referandumu'nu ve Başkanlık sistemini konu alan iki yazı ekleyerek genişlettiğimi

Bu incelemede Cumhuriyet anayasaları, ideoloji, özgürlükler rejimi, devlet yapısı, yapılma ve değiştirilme prosedürü açısından değerlendirilmektedir. Yürürlükte olan anayasal sistemi belirleyen 1982 Anayasası´nın sürmekte olan ezici ağırlığı vurgulanırken, bir yandan bu anayasanın emsal normlarının genel kanının aksine 1961 Anayasası´nda bulunduğu, öte yandan 1987 ile 2001 arasında yapılan çeşitli değişkliklerin demokratikleşme için gerekli, esasa ilişkin değişiklikler olmadığı gösterilmektedir. İnceleme, T