İyi bir romanın yaşamdan daha gerçek olabileceğini, Erdal Öz´ün romanını okuduktan sonra bir daha anladım... Ve insan bu romanı okurken insanlığından, yaşamından, konuşmaktan, görmekten, soluk almaktan utanıyor. Bu romanı okuduktan sonra, savaşça savaşa eyvallah, ölümse ölüme eyvallah, ama işkenceye!.. Bu roman direnen adamın destanıdır. Kendi bedeninin güçsüzlüğünü yenen, aşağılanmayı yenen, hastalıklarını yenen, gücün bile üstünde bir gücün destanıdır bu roman... Bir şey daha söylemeliyim bu roman için: A

İşte size Türk halk edebiyatının en önemli yazılı kaynaklarından biri. İşte size Türk halk edebiyatının en önemli yazılı kaynaklarından biri. Güzel Türkçemizin belki de en değerli, en güçlü ilk yazılı örneği: Dedem Korkut Öyküleri. Bu masalsı öyküler, herkesçe sevilen, sayılan büyük söz ve saz ustası Dedem Korkut?un ağzından, yer yer şiir biçiminde, yer yer konuşma düzeninde anlatılır. Kimliği belirsiz bir büyük ustanın 15. yüzyılda yazıya geçirdiği düşünülen bu destansı öyküler, ancak 19. yüzyılda bulunab

Alçacıktan Kar Yağar. Böyle sormuş halkımız. Bilin bakalım bu bilmeceyi. Bu bir oyun, bir eğlence. Bütün bilmeceler birer eğlence, oyalanma aracıdır, birer zeka oyunudur. Genellikle, üstü kapalı biçimde, ipuçları vererek, bir şeyi sorar bilmeceler. Amaç, bu oyunda, karşısındakinin bilgisini, zekasını yoklamak, onu düşünmeye, bulmaya zorlamaktır. İşte bu kitapta, halkımızın yarattığı binlerce bilmece arasından, çocuklar için seçip derlediğimiz birbirinden güzel bilmeceler bulacaksınız. (Arka Kapak)

Düşünüyorum da, Odalarda l960´ta yayınlanan ilk biçimiyle de, bu son biçimiyle de bir serüven romanı değil, hem hiç değil. Roman, sürükleyiciliğini olayların şaşırtıcı akışından almıyor. Öyle okunup bir başkasına kolayca özetlenip anlatılacak çarpıcı bir konusu da yok. Roman, başından sonuna, dingin bir anlatımla sürüp gidiyor. Romanın bitişi de öyle. Tıpkı başladığı gibi. Bilmiyorum, bazılarına sıkıcı gelebilir, ama ben, bu dingin anlatış biçimi içinde, okuyanın ilgisini asıl ayrıntılarla ayakta tutmaya ça

Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan, Sinan Cemgil ve daha niceleri. Mamak Askeri Cezaevi´nde bu çocukların çoğuyla konuşmuştum. Deniz´le anlaştığımız gibi, tuttuğum notlardan yola çıkarak bir roman yazacaktım. Sorduğum sorularla onları sürekli küçük ayrıntılara yöneltmeye çalışmıştım. Roman, bu ayrıntılardan doğup gelişecekti. Ne yazık ki iş yarım kaldı. Hele belgesel bir roman için elimdeki notların yetersizliğini görünce böyle bir çalışmaya girmekten vazgeçmek zorunda kaldım. Yıllar sonra, bir başka b

12 Mart Askerî Darbesi, 68 Kuşağı diye anılan bir gençlik kesimini yok etmek amacıyla yapılmış bir baskın hareketiydi. 1971, 1972 yıllarında iki kez tutuklanıp cezaevine girdim. Orada sık sık -gizlice- günlük tuttum. Bunu yaparken, bir yandan da dışarıya durmadan mektuplar yazıyordum. O günlük notlarda, mektuplarda yazamadığım pek çok ayrıntıyı, kafama, yüreğime kazıdım. Tuttuğum gizli günlük notlarımdan kurtarabildiklerimi, dışarıya yazdığım mektuplardan bulabildiklerimi belleğimde kalanlarla buluşturunca

Sanatta bulmak tehlikedir. Aramak ise sanatın cennete giden tek ve biricik yoludur. Aramakların sonunda Bulmaklar vardır. Ama Aramak sonu olmayan, bitmeyen bir çabadır. Bulmak ise bir donukluktur, donmaktır, heykelleşmektir. Türkiye'nin iki genç aydını, şair Türkân İldeniz'le yazar Erdal Öz, ülke '60 İhtilali'ne yol alırken tanışır ve duygusal, coşkulu, aşkla ve edebiyatla dopdolu bir ilişki yaşarlar. Bu kitapta, Erdal Öz'den Türkân İldeniz'e gönderilmiş mektupları okuyacaksınız. Dönemin önemli dergi ve gaz

Ben, kendi yazdıklarımın ilk okuruyum. Yazdığım her cümle, her paragraf, okur olarak kendimi düşünüp yazdığım, okur olarak benim beğenimden süzülüp geçecek cümleler, paragraflardır. Benim kafamdaki okurum ?benim, kendimim. Başkaları beni ilgilendirmez. Öyleyse, benim okurum, benim yazdıklarımdan hoşlanabilmek için, benim yapımda, benim düzeyimde, benim beğeni düzeyimde biri olmak zorundadır. Erdal Öz, çok genç yaşında şiirler, öyküler, inceleme yazıları yazarak başlamıştı edebiyata. Dönemin Pazar Postası, Y

Klasik öykü anlayışında ağırlık konudadır. Bunun gerek dünya edebiyatında, gerekse bizim edebiyatımızda çok güzel örnekleri vardır. Bu aşılmalıdır. İlginçlik, sürükleyicilik, konuya dayanmamalıdır diyorum. Öykü ancak okunarak beğenilsin; bir başkasına konusu özetlenip anlatılınca öykü, öykülüğünü yitirsin istiyorum. Ama okur, öyküyü okumaya başlayınca, öyküden kopamasın, yapışsın öyküye, sonuna kadar sürüklesin öykü onu. Bu, elbette okurun değil, öykünün görevidir. Sular Ne Güzelse adlı bu kitabımdaki öykül

Günlük diye tuttuğum bu notlar, günlük olmaktan ne kadar uzak. O kadar az şeyi yazabiliyorum ki bu defterin sarı, kaba sayfalarına. Yazmamam gereken ne kadar çok şey var. Ve asıl önemlisi, bu defteri bana bırakacaklar mı? Nasıl çıkaracağım dışarıya? Erdal Öz'ün 1956-1998 yılları arasında, aralıklarla tuttuğu günlükleri yayımlıyoruz: Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? Erdal Öz, 50'li yılların ortalarında, yirmili yaşlarının başlarında tutkulu bir gençtir; durmadan okur, kendi kuşağından arkadaşlarıyla birlikte

Bu kitaptaki öykülerimden birkaçını 12 Mart döneminde Mamak Askeri Cezaevi´ndeyken yazmıştım. Cezaevinden bir yolunu bulup gönderdiğim o öyküler, Yeni Dergi´de yayımlanma olanağı bulamadı. Sonra A Dergisi´ndeki arkadaşlarım o öyküleri Yeni Dergi´den alıp kendi dergilerinde ardı ardına yayımladılar. Tutukluluk dönemi bitince, yeni öykülerle Kanayan´ı oluşturdum. Sanırım, Kanayan da, Yaralısın da 12 Mart´ta oluşmuş kitaplar arasında ilk yayımlananlardı. Her iki kitabım da pek çok eleştiri aldı. Ne yazık ki ya

Bu öyküleri çocuklar için yazmadım. Yazdıklarımın arasından, çocukların da rahatça okuyup sevebileceklerini düşündüğüm öyküleri Babam Resim Yaptı adlı bu kitapta topladım. Bu öykülerin çocukların da dünyasına girmesini istedim. Öykülerimde her zaman çok yalın olmaya çalıştım. Bu yalınlık, çocukların bu öykülerin dünyasına girmesini kolayca sağlayacaktır sanırım. Çocukların nasıl tepki göstereceklerini çok merak ediyorum. İyi bir edebiyat okuru olmanın da, iyi bir yazar olmanın da biricik yolu, iyi kitapları

Elbette kendi yaşantılarımdan yola çıkarak yazdım bu öyküleri. Ama hiçbiri birebir yaşanmış olan değildir; belki yaşanacak olandır; yaşatacak olandır. Yazarken değil ama yazıp bitirdikten sonra her öykünün, kendi gelişimini, oluşumunu gerçekleştirmeye çalıştığını gördüm. Öyküyle benim aramda sık sık sürtüşmeler, didişmeler oldu. Ama sonunda, öyküyü yazmaya beni iten yaşanmış olandan bambaşka, yepyeni bir gerçeklik çıktı ortaya. Öykünün büyüsüydü bu. Bu doyumu, bu keyfi, bu büyük acıyı dile ERDAL ÖZ

Yorgunlar, 1954-1958 yılları arasında yazılmış sekiz öyküyü bir araya getiriyor. Kitabın ilk öyküsü, 1954 yılında, on dokuz yaşında bir yazarın kaleminden çıkmış. Dönemin edebiyat eleştirmenleri tarafından övgüyle sözü edilen Yor¬gunlar, edebiyat anlayışları bir olmasa da dilde, kurguda yenilik arayan 50 Kuşağının ruhunu yansıtıyor: Son derece özenli bir Türkçe ve olağanüstü bir edebî duyarlılık... Erdal Öz, Yorgunları bir daha yayımlamadı. Ama bu kitap¬taki kimi öyküleri değişikliklerle yeni kitaplarına ta

İlk kitabım olan Yorgunlar´a bunca yıl sonra bir daha göz atınca, onun ilk kitap olmanın bütün özelliklerini taşıdığını gördüm. O kitabımdaki öykülerden dört tanesini iyi ki yazmışım diyorum; altlarına bugün de hiç çekinmeden adımı koyabiliyorum. Ama bir kitap yapmayı keşke biraz daha geciktirseydim de, geri kalan öyküleri yırtıp atacak vaktim kalsaydı diye düşünüyorum şimdi. İkinci öykü kitabım Kanayan´dan önce ve sonra yazdığım başka öykülerimi de ekleyince Havada Kar Sesi Var çıktı ortaya. O öyküleri y

Allı Turnam adlı kitabımı 1976 yılında yazmıştım. Sovyetler Birliği´ne yaptığım bir geziden bende kalanlardı. Anlatışıma öykü tadı da katmıştım. Birkaç kez basıldı bu kitabım. Ama bir gün Berlin Duvarı yıkıldı. Bu duvarla birlikte onyıllardır verilen onca kavganın sonunda elde edilen kazanımların, sevinçlerin, umutların tümü de bir anda yıkılıverdi. Bu bir rejimin de yıkılışıydı. O günden sonra bu kitabımı bir daha basılı görmek istemedim. Ama eksik de olsa, gördüğüm onca güzelliği özledim. O görüp anlattığ

İki Deniz Öyküsü, adı üstünde, Erdal Öz’ün biri 1979’da, biri 1998’de yazılmış iki ‘deniz öyküsü’nden oluşuyor. ‘Vah Yunusum Vah Canım’, bir kıyı kasabasında yaşayan bir ailenin öyküsü. Kıyılarımızın yağmalanışını yıllar öncesinden gören bu uzun öykü, yalınlığı ve olağanüstü Türkçesiyle okuru sarıp hemen içine alıyor. Sait Faik Hikâye Armağanı’na değer görülen Sular Ne Güzelse’ye adını veren ikinci öykü ise, Erdal Öz öykücülüğünün tüm inceliklerini taşıyor; sanki Öz’ün öykü serüveninin bir özeti niteliğinde