Kitapları Almanca, Flamanca, İspanyolca, İtalyanca ve İsveççe ve Kürtçe'ye çevrilen Suzan Samancı edebiyatımızda yer etmiş önemli yazarlardan biri. Düzenli olarak gazetelerde köşe yazarlığı da yapan yazarın yeni romanı Halepçe'den Gelen Sevgili, Halepçe katliamı ile açılıyor. Romanın aslında dingin atmosferinde, geleneksellik ile çağdaşlık arasında sıkışıp kalmış yaralı bilinçleri, savruluşları, yabancılaşmayı, sürgünlükleri, düşkırıklıklarını, sevginin sınır tanımazlığını konu ediyor. Yöresinin büyülü

Suzan Samancı öykülerinde atmosfer yaratmada, çevre ve mekân kullanımında o kadar başarılıdır ki, yazdıkları kurgu olmasına rağmen okurda bir gerçeklik duygusu yaratır. Ve bu duygu o kadar güçlüdür ki, yakılan evler, boşaltılan köyler, sokak ortasında infazlar karşısında adeta taraf olmanızı da zorunlu kılar. Samancı, korku, şiddet, kuşku, işkence gibi insanlık dışı eylemler ile savaş, gerilla, terör, itirafçı, Newroz gibi kavramları haber bültenlerinin griliğinden sıyırıp edebiyatın yeşiline sararak bir n

Suskunluk değil, susturulmuşluk. Ölüm değil, cinayet. Yıllarca korku dolu bir hapishaneye çevrilmiş koca bir bölge. Bölgedekiler için hayat demek, korkmak demek. Dünyanın öteki yanı. Ülkenin öteki yanı. Ablukaya alınmış bir halk. Kâbus gibi bir gerçeğin; hep uzaktan bakılmış, hep görmezlikten gelinmiş bir kabusun anlatımı... Suzan Samancı korkunun manifestosunu yazıyor bu kitapta. O korkunç yıllara dair bir mideye yumruk hikâyesi Korkunun Irmağında. Vicdanın terk edildiği bir coğrafyanın, gerçek kadar se

Çoğu zaman insanından, özlemlerinden, gerçeklerinden, tatları ve renklerinden bağımsız tartışılan bir coğrafyaya ısrarla başka bir pencereden bakan sımsıcak öyküler. Daha önce yayınlanan öykü ve romanlarıyla hem Türkiyede hem de yurtdışında sevilen kalemlerden birisi haline gelen Suzan Samancı, Reçine Kokuyordu Hêlînde on beş hikaye ile Oralardaki hayatın seslerini, gündelik olanın sarsıcılığıyla aktarıyor.

Korkunun Irmağında, şimdiye kadar dört öykü kitabı yayımlanan Suzan Samancı’nın ilk romanı. Susuyorduk. Susturuluyorduk... Islak yataklarımızda ancak geceleri konuşabiliyorduk. Nemli karanlıkta sözcükler ıslığa dönüşürken, biçim değiştiren yaşlı çatılara bakıyorduk; sağır ve dilsiz gibiydiler. Gündüz yataklarımızı ıslatan, kalaslarla saldıran haki renkli adamları kalın enselerinden tanıyorduk; yüzleri yoktu, sesleri de... Ay ışığı yataklarımızın üstünde solarken, kol kola giriyorduk. Ellerim