Şu an sevişmiyorum, sizinle konuşuyorum. Gelin görün ki sevişirken yaşadığım tatminin aynısını yaşıyor olabilirim. Yüceltimin bastırmasız dürtü tatmini olduğu iddiasını açıklarken bu örneği verir Lacan. Yüceltim genellikle ikame bir tatmin olarak düşünülür: Sevişmek yerine konuşuyorumdur, yazıyor veya resim yapıyorumdur mesela. Bu sayede, eksik olan tatminin yerine başka tür bir tatmin elde ederim. Oysa Lacancı psikanaliz daha paradoksal bir tespitte bulunur: Faaliyet farklıdır ama tatmin bire bir aynıdır.

Felsefecilerin insanı anlama uğraşlarını esasen trajediye odaklanarak sürdürmeleri âdettendir; bu da yarı şaka yarı ciddi, Aristoteles'in komedi hakkındaki kitabının kaybolmuş olmasına bağlanır. Hegel, Bergson, Freud ve Nietzsche gibi istisnalar dışında komedi pek de üzerinde felsefe yapmaya değecek bir faaliyet olarak görülmemiştir. Zupancic kitabında komediyi önemli bir düşünce konusu haline getirmekle kalmıyor, felsefe ve psikanalizin insanlık denen kavramı oluşturan mekanizmaları anlama konusunda komedi

Kurucusu Freud'dan bu yana psikanaliz kimi zaman biyolojizm ve bilimcilik ile, kimi zaman kültürel görecilik ile suçlanmıştır. Bu eleştirilerin çoğu, psikanaliz kendi işine baksa ya, neden herşeyi izah etmeye kalkıyor, şeklinde örtülü bir kanaat taşır, psikanalizi bir klinik tedavi pratiği olarak sınırlamak isterler. Oysa Alenka Zupancic'e göre psikanalizin konusu tam da biyolojik (bedensel) olan ile zihinsel ve kültürel olanın örtüştüğü yerdedir. Bu nedenle psikanaliz asıl gücünü ve verimini başka disiplin