Kulağımıza hep bir yerlerden çalınır: Derler ki, İstanbul sadece bir şehir değildir. İstanbul'un uzağında olan için bu sözün pek bir anlamı olmayabilir. Fakat şehrin içinde yaşayan, bir ara konaklayan veya şöyle kıyısından geçip gidenler için bile İstanbul artık başka bir anlam kazanmaya başlar. Ancak bu şehri İstanbul yapan asıl unsurlardan biri de sinesinde barındırdığı martılar, güvercinler, köpekler, kediler ve cümle sokak hayvanları değil midir? İstanbul asıl rengini, sesini, kokusunu ve güzelliğini

Sesin, çocuğum senin, taşlara can veren Bir iğdeli yol, bir akasya serinliği... Sonra o altın zaman saçlarından doğan Gözlerinin püsenler içindeki zeytini Kekre ırmağı aşkın parmaklarında biten. Sonra göğüslerinin o mağrur uçurumu O ebruli başdönmesi gamzelerinde tüten. Ağzın ki bir uzun ayaklanma ölüme karşı Yürüdükçe yolları gelincik tarlasına çeviren, öyle kısa sürüyor ki gelişinle gidişin Ne çekiyorsam ayaklarından çekiyorum. Bir geçmişi sürükleyip gövdemizle kekeme Ben kalbimi gözyaşımla yı

Ölümün ömrü yok, ölümün yüreği yok Ölüm çocuk büyütmeyi bilmez Ölümün evi yok, ekmeği yok, sevgisi yok...

Suyum, Unum, Buğdayım Ben bir iyiliğim, diyorum yitiklik duygusundan doğan. Çoğalmak istedikçe azalmaktan alırım güzelliğimi. Seçilmiş bir yalnızlığın içinden seslenirim mahcup ve özgür; sevdiği herkesi bir kedere dönüştüren kalbimle. - Karlı bir boşluğü inen gece çocuk kalır odamın yanında.- Kalabalığı kanıt gösteririm kalabalığın kendine: Hiçbir yakınlık hiçbir hayale su taşımaz buğday olmaz un vermez...

Git. Yanlışı olmayandan koru kendini. Dağ koyaklarının rüyasını uyu. Gecenin sahibi korku değil her zaman. Üstünü örtecek bir yurtsuz bulunur elbet. Mahşerini sev. Onu sen kurdun. (...) Git. Kapan. Gör, yalnızlığın yatışmaz kalabalığını.

GÜZ VE YILDIZ Günler yağmur alacasını giyindi Bulutlar indiler yere birer birer Sabahlar düşlerimiz kadar kısa Akşamlar ömrümüzün garipsi yükü Havada gurbet sürgünü türküler. Herkes kendi yalnızlığında yitik Erir bir suskunluğun tüneklerinde Hangi el aralar hangi yüz girer İçimiz sevgilere kapalı nicedir Dışımız eğreti yalan giysiler. Bu çat ayazlarda günsüz güneşsiz Unuttu gülmeyi nicedir yüzlerimiz Aydınlığı kirli sislerde silik Kan sularda yüreğimiz umut gemisi Bir kuzey yıldızında kaldı gözlerimiz. 1

Kalabalığın uzun sürmüş sözüne Mine çiçeklerinden bir merhem edindim. Limonların denize gamzeler açtığı Bir sokağı dünyaya ekleyip duruyorum Ay masalı, kum masalı, nar masalı Yalnızlığı seviyorum sessizce. Denizden çocuk, dağlardan çıplak Bir zaman oluyor kalbim Sitem yok, dağlardan çıplak Bir zaman oluyor kalbim Sitem yok, diyorum, hayatımademiş hiçbir hayata. Gözlerim kocaman atkestaneleri Kime baksam, ıhlamurlar içinde Bir şehir düşüyor kirpiklerimden. Yetmedi ölüme bunca ayrılık Bütün sevdiklerim bulanı

Öyle çabuk dönüp gidiyor ki insanlar. Sesiniz ağzınızda dağılıp kalıyor. Kimin gülüşünü biraz araladıysam dişleri ıslık çalıyordu. (...) Güvenlik duygusundan başka akçesi, metaı olmayan bu pazar yerinde kiminle hangi acıyı yürüyebilirsin ki...

Hiçbir şey kendisi değildir şiirde, şairden başka. Ve şair, sözcük sözcük değiştirdiği ne varsa, hepsinin toplamıdır. Şair: Kaknüs ve Sisyphos...

Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne cephelerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte... İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık.

Ya nasıl ayırırız yıldızları Kim geçiş izni verecek rüzgara Bu tarifsiz ayrılığı güneşe kim Yağmura kim kuşlara kim anlatacak?..