Tomris Alpay 1950’li yılların İstanbul’undan kadın hikâyeleri anlatıyor bize. Gülsün, Ağavni, Zilha, Eleni, Nurhayat, Gülizar… Farklı geçmişlerden, dillerden, inançlardan gelen bu kadınlar köklü dostlukları, mücadeleci ruhlarıyla ördükleri dayanışma ağları, yalnızlıkları arasında kurdukları köprülerle bir hayatı yaşanır kılmaya çalışıyor. Tarçın kokulu farnupialar, bahçelerde dolaşan kediler, renkli ampuller, çavuş üzümleri, mahlep ve sakız kokulu çörekler… Gülsün, Ağavni, Zilha kokular tatlar, seslerle can

Çoğu kez, değişik koşullarda hiç düşünmeden dudaklarımızdan, dökülen: ´Gözlerime inanamıyorum´ sözleri hayretimizi açıklarken acaba gerçeği yansıtıyor mu? İyi kötü veya sevindirici, üzücü, acaba gördüklerimiz gerçek mi? Acaba gördüklerimizin ne kadarı görmediklerimize dönüşüyor? Tomris Alpay, yazılarını bir araya getirdiği Gençlikte Yeşeren Umut´ta kadın, aile, gençlik ve sevgi konularına karşı sadece duyarlı bir yaklaşım sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda tüm bunlara ilişkin olarak görüp de görmezli