Oğuz İstanbul'da yaşadı. Oğuz bir dönemi yaşadı. İncecikti. Çeviriler yaptı, şiirler yazdı, dünyayı ve çevresini izledi. Hiçbir zaman bir evi, tek bir sandalyesi bile olmadı, Arkadaşlarının evinde kaldı. Birlikte yaşadığı insanlar hep övgüyle andılar onu... Üzerinde daima bir kitap bulundururdu. Kitaplığı olmadı ama güçlü bir belleği oldu. Bir bavulu bile yoktu, gerektiği zaman üzerindekileri değiştirmekle yetindi. Eşya almadı, eşya tamir ettirmedi, belki de bir tek mobilya mağazasına girmedi. Pasaport alma

Tezer Özlü yaşamın ucuna vardığında geride sadece üç kitap bıraktı: Eski Bahçe, Çocukluğun Soğuk Geceleri, Yaşamın Ucuna Yolculuk. Yaşamı yazdıkları, yazdıkları yaşamıydı. Her gidenle gitmek, her yolculuğa çıkmak istedi ama güzel yaşamı hiç ilerilerde aramadı. 11 yıldır, inandığına sonsuza dek bağlı: Yaşanılacak bir yaşam vardır. Üzerine binilip dolaşılacak bisikletler vardır. Yürünecek yaya kaldırımları ve tadına varılacak gün batımları vardır. Hep genç kalacak bir yazar üzerine, yaşarken ve ölümünden

Mektupların önemini yitirdiği bir zamanda, bir dostla, bir sevgiliyle mektuplaşmanın o heyecanını anlatıyor Likyaya Mektuplar. Türk dilinin en yetkin çevirmenlerinden biri olan Sezer Duruyla İsrailli şair İsrael Bar Kohav arasındaki yaklaşık beş yıl süren bu yazışmalarda iki arkaçlasın, iki âşığın kelimelerin ve şiirlerin büyülü dünyasında kaybolmasına tanık oluyoruz. Likya'ya Mektuplar, arlık herkesin unuttuğu ama okurken de büyük heyecan ve zevk duyduğu mektupların dünyasına götürüyor bizleri.

Ailesinden gelen bir alışkanlıkla çocukluğundan bu yana yolculuk düşüncesine yatkın olan Sezer Duru, iş nedeniyle çıkması gereken yolculukları da kısa zaman içinde keyifli yaşantılara dönüştürerek gezdiği gördüğü yerlere ait pek çok şey biriktirmeye başlamış. Beyaz Gecelere Doğru, işte bu birikimlerin ürünü. Sezer Duru, edebiyatla yoğrulan yolculuklarında gördüğü yerleri, yaşamın içinden seçtiği ayrıntılarla anlatıyor. Seçip anlattığı ayrıntılarla, yakın tarihte dünyanın değişimine tanıklık etmemizi sağlıy