II. Dünya Savaşı'ndan sonra Nazileri ezen Sovyet Sosyalizmi en şanlı günlerini yaşamaktadır. Tito Yugoslavya'sında da sosyalist devrimin tamamlanması adına herkesin işçi sınıfına katılımı sağlanmalıdır. Unutulmuş çağlardan beri Balkanları arşınlayan keçi çobanlarının devletleri, iktidarları, zamanları aşan ve aşındıran  varoluşuna devrimin tamamlanması için bir son verilmesi zaruridir. Keçi çobanları, tarihin sonunu getirmek için sosyalizmin emrivakisine iştirak ettiler, ama keçileriyle!Adı san

Luan Starova, babasının düzeni bozulmuş kitap ciltlerinden birinin içinden kendisine seslenmesiyle başlıyor yolculuğuna. Babamın Kitapları, kaybedilen babanın ardından, geri gelmeyecek zamanı ve hafızayı kurtarma çabasının resmî geçidi. Babanın hatırası sadece bir kişinin değil, tasfiye edilmiş Osmanlı'nın ve Balkanlar'ın çokkültürlü geçmişinin de bir hatırlanışına dönüşüyor. Babanın kitaplığı, Stalinizm Balkanlar'ı boyunduruk altında tutarken Lenin'den Komünist Manifesto'ya, Kuran'dan Talmud'a her şeyi ve

Dört yüzyıllık Osmanlı mahkeme sicillerinin ortaya çıkarılması romanın kahramanı Baba´nın yaşamını derinden etkiler. Osmanlı devrinde Balkanlar´da yaşayan ulusların zorunlu olmayan vasiyetnameleri olan bu siciller Balkan halklarının kimlik belgeleridir. Siciller biziz, oğlum; biz hepimiz. Biz lanetli Balkanlılar. Karışmış, ama bir potada eriyememişler. Göç etmişler, ama yurt tutamamışlar. Din değiştirmiş, ama yeni dinlerini tamamen benimseyememişler. Köklerinden edilmişler, ama köklerinden tamamen kopam

Keçiler: Kasabanın barış ve mutluluk anahtarları. Bilge bir baba: Vatanı kitaplar. Bir anne: Ailenin sessiz payandası. Bir Keçi Çobanı: Hayatı bilge babadan öğrenmiş. Ve bir küçük çocuk: Antenleri dünyaya gerilmiş. Adsız kişilerden oluşan benzersiz bir roman. 1977´de Fransa´da En İyi Roman Ödülü´ne değer görülen bu roman, masalsı bir atmosferde yitik bir cennetin şarkısını söylüyor. Yitik cenneti ölümsüzleştirebilecek bir imge, bir düşünce bulamadım onlarca yıl boyunca. Daha sonra, çok daha sonra,

Luan Starova Babamın Kitapları ve Keçiler Dönemi´nde anlattığı Balkanlar´ın acılı hikâyesine devam ediyor... Yazar, Tanrıtanımazlık Müzesi´nde, doğduğu ülkeye, yüzyıllar boyunca birlikte var olabilmeyi başarmış üç dini yaşayan Arnavutluk´a, yıllar sonra Enver Hoca döneminde yaptığı kırılgan dönüş yolculuğunu anlatıyor: Düşler, hayal kırıklıkları, çocukluk anıları, Balkan tarihi ve İşkodra Tanrıtanımazlık Müzesi... Gerçek dönüş yeni bir sürgünün başlangıcıdır. (Arka Kapak)

Sürgünde babasının gözleriyle baktı Haliç´e, Haliç´in sularından daha uzağa, yurduna. Ah, sürgünlerin en güzeliydi İstanbul. o eski imparatorlukları. Geriye bir kitaplar kaldı düşten geri. Babası da onları kovalamaya geri döndü, Balkanlar´a. Doğu´nun ve Batı´nın tam ortasındaki Makedonya´da yaşayan Luan Starova, çok iyi tanıdığı bir coğrafyada kendi kökenlerine düşsel bir yolculuk yapıyor. Babaannesi Türk olan Arnavut asıllı yazar, ilk kitabı Keçiler Dönemi´nden sonra, Bababım kitapları´yla bir kez daha

Arnavutluk´ta doğmuş, Galatasaray´da eğitimini tamamlamış Faik Konitza´nın neredeyse altmış yılı sürgünde geçen hayatının çetrefilli yolu,1903´de ünlü Fransız şair Guillaume Apollinare ile kesişir. Apollinaire ve Faik Konitza´nın arkadaşlıkları, yüzyüze pek az görüşmüş, çok farklı dünyalarda, farklı koşularda yaşamış olmalarına karşın, uzun yıllar sürdürdükleri mektuplaşma alışkanlıkları ve birbirlerine yolladıkları kitaplar, notlar, yazılar sayesinde eşine az rastlanır bir dostluk olmuştur.