Ahireti, uyanmaya benzetenlerin, önünde saygıyla ceketimi ilikliyorum; rüya alemindeyiz. İşte bu yüzden, gözlerimi açtığım her sabah ümitleniyorum; Kimbilir, hakikati, henüz bu dünyadayken, Aynanın öte yanına kaçıvermeden, Eteğinden yakalayabilirim belki. Şöyle hazır hissetiğim bir an gelse Azrail. Kapımı çalsa, beni alsa, evine götürse...Evime götürse...

Kadim zamanlar... Kalemle tanışmamıştım henüz ama Âdemin belindeydim; doğmamış çocuklarına benimle aktarıyordu İblisin tuzaklarını. Havvanın dilindeydim; beşikte salladığı evladına benimle anlatıyordu cennet hatırasını. Kâbilin elindey- dim; doğru okusaydı ezeli hakikati, sonra gelenler hiç yazmayacaktı iki kardeşin kan ve gözyaşı akıtan hikâyesini. Ben kelime- ler var olduğundan beri, ecel takdir olunduğundanberi, kadınla adam aynı özden yaratıldığından beri insanoğlunun hücrele- rindeyim. Kimi söyledi, ki