Bir türkünün kanadında uçuyordum. Kimi kez alçalıyor, bazen yükseliyorduk. Bir an maviye bulanıyor, az sonra sapsarı bir ovayı okşarcasına geçiyorduk. Türküyle birlikte yolculuk da bitti. Beni kanatlarında uçuran, kavgaya hazır, barışa yatkın, sevdanın sözcüsü ezgi çekip gitti; ben orada kaldım. O ağaçsız, yayvan, yumru tepede. Lütfiye Aydın´ın bu kitabı, bir çığlık başlı başına. 1990 yılında ilk kez yayınlanan Cemre, okurda bir kor ateşe yaklaşıldığı izlenimi bırakıyor; gerçekten Türkiye´nin o yılları,

İyi kadındı yengem. Yüreği yumuşaktı, anaçtı. Asma yaprağından buğulama, zerdali çekirdeğinden ekmek yapardı. Öyle de becerikli. Ama bizden gizli doyururdu çocuklarını. Ocağı tek kibritle yakamadı diye olmadık dayaklar atan kocanın yeğenlerini ne diye doyursundu hem. Üstelik, zemherinin buzu, öksüzün yüzü. Tanrı bile sevmezken onları, koruyup kollamazken. Daha önce Gri Gül adlı öykü kitabını yayınladığımız Lütfiye Aydın, ilk kez 1985 yılında yayınladığı İkili Yalnızlık adlı bu ilk kitabında, titiz, kalıc

O gün gündemimiz nicedir simgeselliğini, kokusunu, doğallığını yitiren gül olmuştu... Bütün renklerini andık tek tek; kırmızı, beyaz, pembe, hatta siyah gülden bile konuştuk. Dahası, olur mu olmaz mı düşünmeden, katmanlı, dikeni çok, altın ışıltılı yaban güllerine bile benzettik seni. Yaban gülünü evcilleştirmeye uğraştığımız yetmezmiş gibi, ‘gri gül niye yok acaba?’ dedin. İkili Yalnızlık, Cemre gibi kitaplarıyla tanıdığımız Lütfiye Aydın, yeni öykülerini topladığı Gri Gül ile Can Yayınları’na katılıyor.