Erdoğan Hükümeti tarafından PKKnın silah bırakmasını sağlamaya yönelik çözüm sürecinde toplumsal iradeyi siyaset alanına taşımak için bu sürece ilişkin birikime sahip ve toplumun çeşitli kesimlerinin itibarını kazanmış yazar, sanatçı, akademisyen ve sivil toplum kuruluşları temsilcilerinden oluşan bir heyeti Âkil İnsanlar Heyeti. Bu süreci destekleyenler tarafından kahraman, şiddetle karşı çıkanlar tarafından hain ilan edilmişlerdi. Haklarında çok şey söylendi, çok şey yazıldı. Onlarsa çoğunlukla sustular

Güzel şeyler olacağı umudu doğarken, etrafı kapkara bulutların kaplamasına alışkınız konu Kürt meselesi olunca. Gerçekten iyi şeylerin olabileceğine bir türlü inanamıyoruz bu nedenle. İyi şeyler olacağı müjdesinin verildiği günlerden, her şeyin yeniden kapkaranlık bir döneme girdiği son dört yıl içinde Muhsin Kızılkayanın yazdığı umut, serzeniş, eleştiri dolu yazılar, bu ruh halinin bütün karmaşıklığını, dalgalanmalarını yansıtıyor. Kürt meselesi sadece bir dil meselesi değildir elbette ama her şeyden önce

Yeryüzünde vuku bulmuş ne kadar tatsız, ne kadar can acıtıcı, ne kadar yürek yakıcı hadise varsa meğerse hepsi yemek yüzünden çıkmış. Her türlü savaşın, her türlü kavganın temelinde ekmek davası yatar çünkü. Toprağın bu kadar kutsal bir şey olması, hatta insanoğlunun üzerinde yaşadığı tapulu mülküne vatan adını vermesinin temelinde de bu karın doyurma dürtüsü yatar. Toprak besin verir, besin karın doyurur, doymuş insan mutludur, açlık ise beladır. Ondan olsa gerek Albert Camus, İnsan aç kalmayagörsün, inan

Bir kimliğin, dilin, öteki sayılmanın yaralarından bahsederken, tepkisel bir ötekileştirmenin, hesap sormanın, suçlamanın, mağduriyetin üslubuna kapılmamak herhalde çok zordur. Bu zorluğun üstesinden gelebilmek; ancak ve sadece paylaşımcı bir dille, okuyanı ortak eden bir anlatımla mümkündür. Muhsin Kızılkayanın Kürt sorunumuza odaklanmış yazılarında başardığı her şeyden önce budur. Dostuna yarasını gösterir gibi... ÖMER LAÇİNER Muhsin Kızılkaya, çeşitli gazete ve dergilerde yayımlanmış yazılarını bir aray

Yazıyla tanışmadığım yıllarda ´Kürt´ kelimesi yasaktı. İnsanlar kendilerini veya birini tanıtırken, ´Doğulu´ derlerdi. Kürtleri aşağılayan nice sıfatların içinde en revaçta olanı ´kuyruklu Kürtü´tü. Yazıyla haşır neşir olduğum uzun yıllar ise, ´Kürtlere Kürt denmeli mi, denmemeli mi´ tartışmalarıyla geçti Yazıyı kendime iş edindiğim yıllara gelince artık Kürtlere ´Kürt´ demek yasak değildi. Herkes canla başka bir ´uyruk´ bulmaya çalışıyordu onlara. ´Kart-kurt´, ´alt kimlik´, ´üst kimlik´, ´sözde vatanda

Anadilinden başka bir dile sürgün olan herkesin ortak sorunudur galiba; her şeyden habersiz yaşarken, bir de bakar ki, yeni dili, anadiline karışmış, iki dil birbirinin içine geçmiş, hatta yeni dili, anadilinin yerine geçmiş. Benim için böyle oldu mesela. Edward Said`den ilham alarak söylüyorum: An geldi, anadilim Kürtçe ile gündelik dilim Türkçe birbirinden kolay kolay ayrılamayacak bir biçimde iç içe geçti. Zaman zaman hangisinin anadilim olduğunu unuttum. İkisini de kullandım. Memleketimde ve evimde anad

Topu topu birkaç adamdılar. Ölüm fermanlarını, boyunlarındaki hamaylın içinde taşıyorlardı. Oremarlı Settar, taştan bir yüz ifadesiyle uzaklara bakıyor, Bu dağ güneşinin kralı olmalı, olmalı ya da ölmeli diyordu. Maronisli Sadık bilgece konuşuyordu: Dostluk kayıp bir eşyadır, alınıp satılmıyor. Düşmanlık ise arsız bir ottur bu dağlarda, her yerde bitiyor. Gewdanlı Qerdeş, yol arkadaşı İsmail'e dönüyor, Sınırdan öte yoldur, sınırdan öte kurtuluş... Bizi oraya Ehmede Kokel ulaştıracak diyordu. Hepsi çapra

Muhsin Kızılkaya, Yılmaz Erdoğan'ın 34 yıllık yaşamını anlatıyor. Ankara'dan Hakkari'ye, Hakkari'den Ankara'ya, Ankara'dan İstanbul'a, İstanbul'dan şöhrete... Katettiği yolculuğun hikayesi. Aşkları, özlemleri, hayalleri, hayatındaki önemli kişiler... Nasıl bir çevrede büyüdü ve nasıl Yılmaz Erdoğan oldu? Bir roman gibi...

Her şeyin inanılmaz bir hızla değiştiği; değerlerin sağa sola, Doğunun Batıya, Güneydoğunun ateşe savrulduğu bir dönemden fotoğraflar, cins isim portreleri. Fonda kimi zaman bir Güneydoğu şehrinin sokakları, kimi zaman patlama seslerine alışmış dağlar, kimi zaman da İstanbul var. Kimin baş aktör, kimin figüran olduğu; neyin ön planda neyin fonda durduğu hayli tartışmalı aslında. Geride bıraktığımız yıllar gibi... O yılların şöhretli ve sıradan cinsleri gibi...