Sıdıka, Sıkılhan, Lezzet Lalesi, Sarı Dobra, Bilim Güncesi ve Yavaş Tren öyküleri... Yavaş trenin penceresinden son kareler bunlar: Demir tozuyla işlenmiş sarı istasyon binaları, camları çiçekli, ufak bahçeli demiryolcu lojmanları, ahşaptan dev banklar... Tren süzülürken adeta ağır ağır içlerinde dolaştığın Kumkapı meyhaneleri, balıkçılar, hat boyu, henüz King Kong kakası-insan konservesine dönüşmemiş rengârenk küçük şehir evleri, içinde ışıklar oynaşan son insan yuvaları...

Tuhaftı... Sanki herkes, `fabrıga`nın gizli bir işaretini taşıyordu.... Orkestra, kimselerin duyamadığı tılsımlı bir fabrika sireni çalıyor, yaşamın vardiyası değişiyordu... O an, `ağır sanayii`nin, olanca ağırlığı üstüme çöktü... Kendimi de, fabrikanın bir ürünü gibi duyumsadım... Bir an için `fabrıga`nın yaşamımızda hiç olmadığını düşündüm... Düşünemedim... Sonra önce senin, ardından diğerlerinini gülümseyen `düğünlü` yüzlerine baktım... Baktım ve `fabrıga``nın başka bir şey değil, biz olduğumuza karar ve

Bir dakikanızı istirham edeceğim, kıymetli abilerim, ablalarım. Şu elinizde tutmuş olduğunuz kitap; Sıdıka 2003, Olası Lakırdılukurdular, Sıkılhanla Diyalog Çabaları adlı başlıklar altında tam elliiki tane öykü içeriyor. Düzeyli ilişki yaşamak isteyenler, kredi kartı mağdurları, noter tasdikli TV güzelleri, otoyol fahişeleri, sahte şeyhler, iş arayan tetikçiler, dizi ağaları, çocuklarıyla diyalog kurduklarını sanan anne babalar, hırslı ofis insanları, digital musallatlar, internet bağımlıları, kontör ve bon

Vitrinler hep neskafe doldu... Civciv kutusu ne ki, çok daha acıklı öyküler anlattı zaman... Kimileri, çiş karışmış suyla neskafelerini içerken, iki reklam arasına sıkışmış haberlerde, bu acıklı öyküleri izlediler. Hamile kadınlar, gecekondu önlerinde dozer kepçeleriyle güreş tutuyorlardı... Damlara çıkıp kendisini atan, yakan oluyordu... Tüm kent için için yanıyor, görünmeyen alevlerin pis kokusu, herkesin genzini dağlıyordu... Ama alabildikleri son nefesi bile; kendi sularına az daha işemek, arablarına fa

Masal gibiydi... Ottan, kuştan, böcekten anlatıyordu.. .Taktankan`lar, Cırnık Kuşları, üveyikler, ebekulaklar... Bi ara sigarasından derin bir nefes çekip, `Köylük yerde cüce olmak çok zor` dedi... İlahi Zelha, sanki şehirlik yerde kolay... Orada şu boyumla ben bile... Neyse... Benden Bid Bid Zelha`ya ne... O`nun kocaman dertleri kendine yeter... Derken, Zelha `enteresinden` ufacık bi gözlük çıkardı.... Birkaç tane de buruş buruş kağıt... Birden `şirinler` masalı bitti... Zehla kocaman birisi oldu sanki..

Yalnızlık herhalde, bir insanın saklamayı düşündüğü en son şey olmalıdır. Fakat yine de konuşulsun istemezsiniz. Size öyle öğretilmiştir, ayıptır çünkü yalnızlık. Yetken deli diyen de olur, Bakma sen, bugünlerde en düzeyli ilişki, yalnızlık aslında derken gözlerinize Seni aklına çaktığımın manyağı seni, kimbilir ne arızan var ki, kimselerle geçinememişsin, ısırsa bana da bulaştırır mı acaba gibisinden bakan da. Oysa sanıldığından çoktur yalnız nüfusu; kişi başına bir yalnız düşer.

Düş kovalayanlık; borsa brokerliği, know how advısorluğu, creatif menagerlik, disco-bar işletmeciliği, kanal sahipliği gibi günümüzün in mesleklerinden değil... Oldum olası out. Üstelik sosyal güvencesi filan da yok... Düş diye kovaladığınız şey, bazen sizi de önüne katıp kovalayan bir kabus çıkabiliyor... Ama gene de keyifli ve heyecanlı... Tıpkı filmlerdeki kovalamaca sahneleri gibi... Düşten kahramanlar kaçışıyor, merdivenin tepesinden bir boyacı adam düşüyor, yerler rengarenk, seyyar satıcının sebzeleri

Hakkı hariç, ben trenin herşeysini severdim ama. Hele Menekşe İstasyonu`nu. Gün doğmadan, manyak kahkahalar atan martıların eşliğinde, gölle denizin birleştiği, kartpostal gibi manzaranın kenarından Menekşe İstasyonu`na inmek... Sen bunun klbini çekebilir misin Apo? Neyse, boşver şimdi... Evlerde uyku mahmuru sarı ışıklar, camlarda çaydanlık buharı, radyoda bağlama takımından oyun havaları, yosun kokusu sinmiş rüyalara karışan anne sesleri, beş dakkacık daha`lar gidip, birlikte uyuyan treni uyandırırdık. Öb

İçinden tren geçen şehirler, orman köyleri, balıkçı kasabaları, nehir kenarları... O sekiz bloğun dışındaki heryer çok uzak ve yorucu geliyordu. Ayrıca çok sıkılırsak, sekiz bloğa on dakika uzaklıkta, altı salonlu sineması olan bir AVM vardı. Deniz, evet. Kıştan rezervasyon yaptırarak yetmişsekiz bungalovlu o tatil köyüne gidebiliyorduk. Yedi gün sekiz gece bize ait olan o bungalovlardan birine yerleşip denize girebiliyorduk. Sonra yine bu sekiz blok. ... Şehrin yükselen yıldızı, kuyruğuyla dünyayı deviri

Bi keresinde Oğuz Abi söylediydi, Herşeyi yazıp çizdikten sonra bir çeki taşı kalır insanın içinde, dediydi. Çeki taşı nedir bilmiyorum. Ama tüm o komikliklerden sonra, insanın içine oturan, ağır ve kıpırdatılamaz acıklı bişeylerin kaldığı doğrudur. Yazarsın, çizersin, bunlar hakkaten birilerini güldürür ama Oğuz Abinin söylediği gibi: Senin içinde, bütün güldürücü, sevindirici coşkulu bileşenleri aldıktan sonra, ağır, yerinden oynatılamaz, gözyaşı dahil bilinen herhangi bir sıvıyla akıtılıp temizlenemez bi

... ama bir yaz gecesi, bahçede, başucuna gittiğimde bana bakıp, önce yüzünü ekşitti, sonra katıla katıla ağlamaya başladı. Ne yapacağımı bilemedim, elimde tutsak bir ateşböceği, öylece kalakaldım. O gece herkes bahçelerdeydi. Köyün üst yanındaki mağaradan kaynayan su, yollardaki arklardan kıvrıla kıvrıla usulca herkesin bahçesine geliyor, hanımlar akşam serinliğinde bostan sularken beyler çardaklarda külbastı yapıp, mağaranın buz gibi suyuyla buğulanan bardaklardan rakı içiyorlardı. Annesi, akşamları ferah

Eray, onüç yıl boyunca kitleleri peşinden sürüklemiş bir gençlik lideri. Erayın babası Atilla Atalayın söylediğine göre, kendine âşık, güce tapınan, haybeye zeki, apolitik, acımasız ve bencil... Kitle iletişim araçlarını kullanmaya ilk kez 1986da Fırt dergisinde başladı; bu alışkanlığını daha sonraki yıllarda Hıbır ve HBR dergilerinde de devam ettirdi. Ta ki, artık herkesin birer Eray ya da Erayinman olduğuna karar verip emekliliğini isteyene kadar. Bu kitap, bütün bu uzun yıllar boyunca yurdun dört bir yan

Mizah dünyamızın efendi yazarı Atilla Atalay bu kez önemli memleket ve dünya meselelerine el atıyor. Mafyadan çete savaşlarına, derin devletten adil adalete, müzik dünyamızın çocuk starlarından ulvi Türk ailesine... kısaca her şeyimize bulaşıyor. Hatta viagranın tehlikeleri konusunda milleti uyandırırken, sayısal loto için tüyolar da veriyor. Gerçek halk kahramanı Sıdıka bu kitaptaki bölümle sanat dünyamıza yeniden dönüşünün müjdesini veriyor. Atilla Atalay kitaba adını veren hikâyesini en sona saklıyor: Du

Atilla Atalay´ın ilk kitabı Usulcacık... Mizah yazarlığındaki ürünlerinin, ilk kez bir kitap olarak derlenişi. Bu dalın ustalarına bir dakikalık saygı duruşuna, Suavi Süalp´in Gene İyi Dayandık adlı öyküsü eşlik ediyor. Yazarlığın bir meslek, tafa emeğinin bir değer üretmek olarak görülmediği bir dünyaya dayanmak... Hem de o dünyanın tam göbeğinde soluk alıp vererek; o dünyayı yazarak, anlatarak. Mafyacılar, hayali ihracatçılar, rüşvetçiler, torpilciler, kooperatifçiler, akşamcılar, enteller, reklamcılar,