sanki yanılmıştım, yanlış sözler büyütüp bir çoban Paris; hep seçemez gibiydim aşktım sanırken - ki uğultuydum belki - kim sarilere bürünmüş kaygan kadın ikliminde çıkmazdım Kureyşten san! kilit incinirdi su açılır, yürütürüm sandım yolsuzları karaları, mülksüzleri; gösteren kimin gözleriydi gören hangimiz; ben mi, ben mi? unutulur gibiler eksiltir sözleri; sanki bilinirdi: zan kirletecek mufassal bir geçmişi ve kimimizi

yeniden ve en usul yerinden yaklaşırdım hayata başlardı yeniden, günün başladığı yerinden sıkıntının dokusunda kırçıl renkleri dokunuşun masal çoğaltırdı kılıç ve ney; hayat durgun, derin, doğulu ölümü yedeğinde hep taşıyan ve hep ölümünü yüzünde taşıyan bu geniş zaman bu gece, bu zamanın elmas elmasın kanlı vuruşları gene, içinde boğulduğum daralan an uzun bir hikâye olan tarihin bütün güzelliklerinin koynuna milatsız almaktadır beni boynuna boyuna açık sevgilerle çağrıldığım hayat, yeniden ve en usul yerl

çoktur arayıp sormamıştım, yakınımdı halbuki ilk bisikletime, arkadan ikisi küçük dört tekerli evvela binen oydu, yekinsem de ardından muare ilk misketimi yeşilırmağa iten de o itti babam öpmüş olmalı beni yanağımdan ilk gün süt memelerini sevgilim annem ilkin ona verdi

son söz için ilk sözler uzak bir liman aradığında başlayacak serüvenin sisli bir sabah çanı, aşkın yeni sözcüklerle terlediği bir yatak; bir sözcük ele gelir olduğunda bir ses kavuşmuş gibi anlamını arayan bir başka sese başlayacak serüvenin kendini bir başkası olarak gördüğünde

Ey akşamın son çocukları, sonsuz Ormanlara kaybolan okşayış ve sonrasız sulara susayan Cravan'ların akşamı İsmiyle çağrılanların son kafilesi mı duruyor gölgenizde Şairlerin arası son defa mı bakıyor arkasına ruhlara tutunup dil dökmeye çalışırken Eurydice Mülkiyetin erdemi mi çalar yakınlıkların kapısını Ey rintlerin son akşam yemeğine yetiştirilen Karısı'nın hırsız'ı