Koyu karanlık günlerden geçiyoruz Ah ki koyu karanlık bütün evren; Ormanlar yangın, içimdeki uğultu dilsiz… Büyük şeyler kuruyorum hayatıma ilişkin Ki biliyorum, yaşım altmışı geçmişken Ve beşini bitirmek üzereyken kızım…

Yalınızca şairlerin yahut yazı insanlarının değil, bir anadilin içine doğmuş herkesin dili, yurdudur. Hiç kimsenin anadilinden daha şefkatli bir dostu da olmaz yaşamı boyunca... Siz anadilinizi ne kadar severseniz, anadiliniz de tıpkı bir anne gibi sizi korur ve istemediğiniz kadar ürünler verir yaşamınız boyunca. Bu ürünler bazen bir aşkın peşine düşürür, rüyalar kurdurur size. Bazen de büyülü şiirler, romanlar, yazılar olarak kalır elinizde...

İnsanlar aktı gönlümden Ve beyaz kediler İnsanlar acıda karardı Kediler kaldı bembeyaz. O vakit bu vakit oldu Su dondu ömür duruldu İnsanlar; akmakta kara'ya Ve kediler; kırık beyaz

Bu kitabı yayınlama gerekçemi, birinci bölümün girişine alınlık yaptığım George Orwell'in sözü anlatıyor en çok da. Yurdumuzda ve geniş coğrafyamızda derin acılar çekiliyor, bir grup insan olabildiğince mutsuz, yer yer umutsuz. Şiirse, büsbütün kimsesiz ve Eflatun'un ülkesinden kovulduğundan bu yana, hâlâ kovulmakta hayattan ve hâlâ sahipsiz, yapayalnız! Söz, etkisini neredeyse yitirmiş durumda. Aynı dili konuştuğumuzu söylüyor kimileri, fakat hiç kimse bir diğerini anlamıyor. Herkesin birbirine anlatabi

ve zaman artık yoktu bir ağacın yaprağındaki damardı yürüyüp geldiğimiz bunca yol bir ağacın yaprağına sığıyordu aslında kocamış evren göremedikleri işte buydu çatlarken koza nazenin, uçup giderken kelebek zaman, bir ağaçtı yaşlanan titredikçe yeşil hatıralar döken kurumuş dallarından... (Tanıtım Yazısı´ndan)

ne gördüysem boşlukta ne duyduysam çıkardıysam neyi en içlerden çağırdım onu dipten, söyledim; ki ey Tuğrul, ne çok yaralısın düze indikten geçip gitmeksizin içinden zamanın akıp geçmekte zaman içinden

...Kurulan mahkemeler 1920 yılının son günlerinde karar verdiler, bu bildirideki görüşlerinden vazgeçmeyerek düşmanla savaşmayanlar ölecektiler. Bildiride imzası olan iki yüz yiğit insan görüşlerinden vazgeçmedi, boyun eğmediler zalime. 1921 yılı Ocak ayının ilk günü, işgal kuvvetleri komutanlığının merkezi de olan Balçıklıovada (İzmir Balçova), şu an İnciraltı Sahili denilen bölgede kurşuna dizildiler. Tarih onları unutmak istedi, unutturulmak istendiler. Akıp geçen bunca yıl ve bizler bu yiğit insanla

Bir zaman göğe uzanan merdivenden nedir şimdi payımıza düşen kırılası ellerimizle diktiğimiz diken ah bu aşk benimdi dedirtiyor incitirken bak ki kurudu çölde, diktiğimiz diken ah bu benim aşkımdı kurudu gitti ah bu benim aşkımdı duy sesini gitti ah bu benim aşkımdı duyuyor musun duyuyor musun ey aşkın yaralı sahibi kerbela ateşler içinde kavruluyorken

Kars`ta bir kuş uçururum biraz kan unuturum Iğdır`da bir şiir salınır gelir koruluktan aşk yenilir bağ bozulur su akar âşıklar çekip gider hicran kalır geriye

Seni düşünüyorum Ayaklarım bir yanında kalıyor şehrin Ve bir yanına düşüyor kalbim...

Ve sular toprağı kemirince büyük ateş düşünce boşluğa insan kara deliklere kovulunca...