“Gidemeyenlerin, gidip de dönenlerin, dönüp de kalanların hikâyesi bu. Bildik, klasik... Suçiçeği gibi derin izler bırakan, kurşun gibi ağır.” Yoksa’nın, hafızanın katmanları arasında gidip gelen karakterleri, çoğu zaman, “uzun, uzak, ücra yerlerde, sahipsizliği, çarpıklığı ve tenhalığıyla iç burkan benzin istasyonları gibi” kendi kaderlerine terk edilmişlerdir. Hayatlarının onları savurduğu, “nemli duvarlarında uzayıp kısalan çığlıkların, direnen ömürlerin, ham hayallerin, ölçüsüz tutkular besleyen kadınla

Bir zamanlar Alibeyköy'ün Çırçır Mahallesi'nde Şükran adında bir kadın yaşardı. Kocası ve iki oğluyla orta hâlli yaşantısı bir felâketle son buldu. O gece, çöpü dışarıya çıkartırken (Saat tam olarak 23.29'du ve çöp arabası 24.15'te geliyordu.) kocasını apartmanın giriş katındaki 2 no'lu daireden çıkarken gördü. Görmesiyle de başının üstünde bir hâle gibi gezdirdiği tavan; bütün o evli, mutlu, çocuklu ve derli-toplu dünyası gürültüyle çöküverdi. İşte Nermin Tenekeci'nin Yoksa kitabının ardından yazı işçiliğ

Şehir hayatında tutunmaya çalışan işçi kızlar, gurbetçiler, lümpen delikanlılar, sekreterler, define avcıları, temizlikçi kadınlar, işsiz delikanlılar, hayallerinin peşinden sürüklenirken parçalanan işsiz genç adamlar, davasına uzak düşmüş eski devrimci işadamları Karakterler sıkıntılı, sorunlu, bununla birlikte masumiyetlerine inanç duyan, güçlerini de buradan alan insanlar. Kimileri de sanki kötü olmak istememiş, hasbelkader kötülüğe bulaşmışlar. Yazar kahramanlarını öylesine konuşturuyor ki okuyucu onlar