Anadolu Kulübü’nden Adalar Su Sporları Kulübü’ne, A’Yorgi ve Ay’Dimitri kiliselerinden Rum Yetimhanesi’ne, cambazhaneden hayvanat bahçesine; çarşının rengârenk yıllarından sokakların eski sakinlerine, Troçki’den Lefter Küçükandonyadis’e, Büyükadalı Papa’dan Tarzan Pavli’ye; 6-7 Eylül’ü hazırlayan olaylardan 1964 sürgününe... Büyükada’da doğup büyüyen Fıstık Ahmet Tanrıverdi, Hafıza Çekmecemde Biriktirdiklerim’de, adaların geçmişinde iz bırakmış isimlerle ve olaylarla ilgili gözlemlerini ve anılarını aktarır

Fıstık Ahmet, Prinkipo'nun yaşayan rengidir. İstanbul'un denize açılan son kapısında yıllarca kendi ülkesinde mülteci muamelesi görenlerin tarihçisidir. Fatih Çekirge, Hürriyet Adalıların sevdiği insan Fıstık Ahmet yeme içme işini iyi bilir. Kitabı okumak yetmez, onun adadaki mekanı Prinkipo'da yaşamak lazım. Yalım Eralp, Emekli Büyükelçi Kitaplarında Büyükada'nın yok olup gitmiş renklerinin izini sürdü hep Fıstık Ahmet. Bir tadın insanları ?geçmiş zamanın izine' düşürebileceğini en iyi bilenlerden birisi

Fıstık Ahmet, bir yaşam ve dil ustası olduğu kadar İstanbul mezeleri, çilingir sofrası ve rakı adabı ustasıdır da. Bu sözcükleri alt alta koyup topladığımda çıkacak olan sonuç, yaşama kültürü dediğimiz şeydir. Görgüsüzleşen toplumumuzda bu kültür yaşamalı ve yaşatılmalı. Hiç abartısız söylediğime inanın. Barba'nm Mezeleri benim başucu kitaplarımdan biri olacak. Ataol Behramoğlu Dünya yalnız lezzet f

Fıstık Ahmet, bir yaşam ve dil ustası olduğu kadar İstanbul mezeleri, çilingir sofrası ve rakı adabı ustasıdır da. Bu sözcükleri alt alta koyup topladığımda çıkacak olan sonuç, yaşama kültürü dediğimiz şeydir. Görgüsüzleşen toplumumuzda bu kültür yaşamalı ve yaşatılmalı. Hiç abartısız söylediğime inanın. Barba´nm Mezeleri benim başucu kitaplarımdan biri olacak. -Ataol Behramoğlu Dünya yalnız lezzet felsefesi üstüne kurulmuş olsaydı, Barba Ahmet´in dünyasında mutsuz insan olmayacaktı. Bizim duygularımızı

Solmuş bir fotoğrafta gördüğümüz insan, sadık yari´´ toprağa kavuşunca sonunda kemik oluyor. Aynı fotoğraftaki eşyaların çoğu ise, zaman içinde enkaza dönüşüyor veya yok olup gidiyor. Ama fotoğraf... O, yok olan insanı da, eşyayı da nesillere taşıyarak yaşatıyor. O fotoğrafa iyi bakmak, iyi okumak, iyi yorumlamak gerekir. Akıp giden hayatlar da bir çeşit fotoğraf değil midir? Siz ister figür, ister şekil, ister karalama, ister resim deyin ama ben, ben dediğimiz şey bilinsin, unutulmasın, yaşasın ve nesil