Kırmızı üniformalılarla mavi üniformalılar… Biri başa geçtiği zaman baban eve dönüyor, öteki başa geçince baban ya hapiste ya sürgünde. Neyse ki bu renk değişikliği sık sık, kimi zaman günübirlik bile oluyor da hasret uzun sürmüyor. Kızların şair olması mı? O nasıl söz! Okuyup yazmaları bile yasak. Tanıdık mı geliyor bu ortam? Hayır, çok uzaklardan, Haiti ile Dominik Cumhuriyeti’ne ev sahipliği yapan Karayipler’deki bir adadan söz ediyor roman. Salomé Ureña 1850’lerde Santo Domingo’da yaşamış bir kız çocuğu. Zaman içinde onu, yaşadığı toprağı ‘özgür bir yurt’ haline getirmeye çalışan devrimci bir kadın ve devrimci bir şair olarak görüyoruz.

Salomé Ureña, işte bu kadının yaşamını, ülkesini, insanlarını anlatıyor bize. Yazar Julia Alvarez, Salomé’nin yaşamöyküsünü, ABD’de profesör olan kızı Camila’nın ağzından anlatıyor ve değişik bir anlatım tarzı getiriyor. Roman kronolojik bir süreç izlemek yerine, 1960’ta ABD’deki görevinden emekli olup Küba Devrimi’ne katılmaya hazırlanan Camila ile başlayıp, bir geri, bir ileri mekik dokuyarak anne ile kızın öyküsünü bütünleştiriyor. Salomé’nin yaşamı 1856’dan 1894’e ilerlerken, Camila’nın anıları da 1960’tan doğum yılı olan 1894’e doğru geriye gidiyor ve annenin ölümüyle kızın doğumu buluşuyor. Yılın bir bölümünü ABD’de, bir bölümünü doğum yeri olan Dominik’te geçiren Bayan Julia Alvarez, bir ülkenin tarihini masalsı bir gizemle aktarırken, ana-kız arasındaki büyüleyici bağdan her şeyi kucaklayan bir insan sevgisi doğuyor.