Bu eser, Tâhirü’l-Mevlevî’nin Şeyh Sa‘dî’den ilhamla/tercüme ederek yazdığı şiirlerini, Şeyh
Sa‘dî’nin hükümdarlara nasihatlerini ve hayat, ölüm gibi konulardaki şiirlerinin nesir halinde
yapılan tercümelerini bir araya getiriyor. Ayrıca son bölümde Tâhirü’l-Mevlevî’nin Şeyh
Sa‘dî’den tercüme ettiği sözlere de yer verilmektedir.
“Nasihat vermek Sa‘dî’nin tabiatıdır. Onu nasıl yapmasın ki miski vardır, kokusunu
gizleyemiyor.”
*
“Allah seni topraktan yarattı. Ey Allah’ın kulu, sen de toprak gibi tevazu göster.”
*
“Terbiye hakkında söylenilecek söz iyi hal, ahiret tedbiri ve güzel huydur. Yoksa ata binmek,
meydanda sıçratmak ve gûy u çevgân oynatmak değildir. Kendi evinde, seninle beraber
bulunan nefsin senin birinci düşmanındır. O halde yabancılarla harp etmek kaydına neden
düşüyorsun?”
*
“Bir padişah, tebaasına bakar ve onları muhafaza ederse aldığı vergi helal olsun, çobanlık
ücreti yerine geçer; yok halkın çobanlığını yapmıyorsa o vergiler zehir olsun. Zira yediği
Müslüman cizyesi demektir.”
*“Zaman çok inkılap geçirmiştir. Daha da geçirecektir. Onun için idrak sahibi olan, dünyaya
gönül bağlamaz. Ey eli eren ve sözü geçen kimse, hiçbir iş yapamayacağın zaman gelmeden
evvel, hayırlı bir işte bulun. Taht, baht, emir, nehy, vur, tut, gibi şeyler geçiçi oldukları için
hepsi de hiçtir.”
*
“Ey Sa‘dî, söz söylemekte cür’et etmişsin. Madem ki kılıç elindedir. Bir fethada bulun. Bildiğin
ne varsa söyle. Sen ne rüşvet alırsın, ne de şarlatanlık etmek istersin. Ey Sa‘dî, tekellüf yoluna
gitme. Sıdk ve ihlasın varsa onu meydana getir. Sen, gidilecek yolu bilirsin. Padişah da
yolcudur. Sen doğru söylersen hükümdar da doğruyu dinler.”