Mehmed Emin Yurdakul, Türk edebiyatında yalın bir dille ve hece vezninin alışılmışın dışındaki kalıplarıyla şiir yazarak devrinde hüküm süren anlaşılmaz terkiplerle dolu edebiyat verimlerinden bağımsız, yeni bir çığırın öncüsü olmuştur. Bu sebeple çağdaşları tarafından “millî şair” unvanıyla da taltif edilen Yurdakul’un esas amacı halkçı, inkılapçı ve milliyetçi duygularla Türk milletinin meselelerini ele almaktı. Edebiyat tarihçiliğimizin büyük isimlerinden Fevziye Abdullah Tansel, yaşadığı dönemde çokça eleştirilse de sadece bu duyarlılıklarıyla bile Türk edebiyatı tarihinde önemli bir yer işgal eden bu müceddidin bütün şiir varlığını eleştirel bir yöntemle ilmî olarak derleyerek ortaya koymuştur. Tansel’in çalışmasında, kendisi tarafından Yurdakul’un hayatı, şiir anlayışı, şiirlerinin uyandırdığı ilgi ve akislere dair telif edilen oylumlu bir giriş bölümünü takiben “millî şair”in şu eserleri geniş notlarla neşredilmiştir:Türkçe Şiirler (1898)

Türk Sazı (1914)

Ey Türk Uyan! (1914)

Tan Sesleri (1915)

Ordunun Destanı (1915)

Dicle Önünde (1916)

Hastabakıcı Kızlar (1917)

Turan’a Doğru (1918)

Zafer Yolunda (1918)

İsyan ve Dua (1919)

Aydın Kızları (1921)

Ankara (1939)

ve Türk Tarih Kurumuna bıraktığı, “Dağınık Şiirler” başlığıyla ilk defa Fevziye Abdullah’ın bu yayınında bir araya getirilen şiirler…