İnsanoğlu, içinde bulunduğu dünyada sınırlı bir ömür yaşarken, hastalıklarla, afetlerle, savaşlarla ve hayatı
kendisine zehir zemberek kılan sıkıntı ve meşakkatlerle boğuşuyor. İşte buradaki sıkıntılar, acılar, felaketler ve
musibetler, onun buraya piknik için gelmediğini ve bu acı dolu hayatın nihai hedef olmadığını gösteriyor.
Dolayısıyla birkaç yıllık gençlik sarhoşluğunun ve üç beş günlük kısa mutlulukların akabinde cereyan eden üzücü
olayların, sıkıntı dolu günlerin ve daha ömrün ortasında baş gösterebilen arıza ve hastalıkların mevcudiyeti, bu
hayatın insanı mutlu etmekten uzak olduğunu gösteriyor.
İnsanoğlu, 20-30 yıllık sağlık yıllarında topladığı paraların, servetlerin ve elde ettiği yaşam imkanlarının, ömrün 60'lı
70'lı yıllarında, yaşlılığa adım atarken, artık tat vermemeye başladığını görünce, bu dünyanın fani olduğunu,
paranın, pulun ve diğer yaşam imkânlarının de artık işe yaramadığını anlıyor.