KADERİ SUÇLAYAMAM KENDİ YOLUMU KENDİM ÇİZDİM. AŞKTA VE SAVAŞTA... O KAZANDI. BEN KAYBETTİM.
Kimseye böyle bir hayat kısmet olmaz. Şu fâni dünyadan bir toz zerresi gibi de gelip geçebilirdim. Oysa ben mor dağların kucağından Osmanlı'nın sarayına geldim. Krallarının sevdiği, hasekisi oldum. Taht için bir prens verdim, Mustafa'mı doğurdum. Belki bu yüzden kimsenin ömrü hayatında göremeyeceği çirkeflik ve kötülükle karşılaştım. Ben bu dünyada, cehenneme düşseydim görebileceğim zebanileri gördüm. İyi kullarını bile ayartacak ustalıktaki şeytanları. Ben, Mahidevran, kimsenin yaşamaya cesaret edemeyeceği bir ömrü yaşadım.
OSMANLI CİHANA, KADINLAR OSMANLI'YA HÜKMETTİ. MAHİDEVRAN O KADINLARDAN BİRİ OLMAK İÇİN YOLA ÇIKTI. GÖĞSÜNDE PARLAYAN BİR NİŞAN GİBİYDİ. MASUMİYETİ. ÖNCE... ONU KAYBETTİ.