Yuri Mihayloviç Lotman, Aralık 1992’de bir öğleden sonra Tartu’da isteksiz
bir halde oturup anılarını bir demlik çay eşliğinde asistanı Yelena
Pogosyan’a dikte ettirdi. Bu, Hatırat-Değil’in ilk taslağının oluşturulduğu on
iki dikte buluşmasından ilki olacaktı. Buluşmalar o kışa ve Lotman’ın
hayatının son baharı olan 1993’ün Mart ayına kadar sürdü.
Hatırat-Değil’de Lotman’ın hikâyesi kâh tek bir anekdot veya temaya
odaklanıyor, kâh daha geleneksel bir otobiyografik tablo veriyor. 1922’deki
doğumundan eğitim hayatına, İkinci Dünya Savaşı sırasında bir topçu
taburundaki günlerinden savaş sonrası üniversite hayatına, Tartu
Okulunun kuruluşundan akademik çalışmalarının yoğunlaştığı 20 yüzyılın
büyük bir kısmına uzanıyor.
“Bana göre Lotman, yapısalcı bir yaklaşımdan yola çıkan ama buna bağlı
kalmayan bir eleştirmendir.”
–Umberto Eco