Dünyanız dev bir uzay gemisinden ibaret. Eğer çocukluktan genç kızlığa geçmeye çalışan biri değilseniz büyük bir sorun sayılmayabilir bu!
Dünya nüfus fazlası ve savaşlar sonucu kendini imha ettiğinde, sağ kalanlar ikiye ayrıldı: Galaksideki diğer gezegenleri kolonileştiren ve bu gezegenlerde tarıma ve geri teknolojiye dayalı bir hayat sürdüren kolonistler (Çamur-yiyenler) ve dev uzay gemilerinde bilim ve teknolojinin ürünlerini koruyan, ancak sıkı bir nüfus planlamasına dayalı, kapalı bir hayat sürdüren Gemi Halkı.
Gemilerin nüfus planlaması sistemine göre, hayatta kalmanın tek yolu vardı: On dört yaşına geldiğinizde bir koloni gezegenine bırakılıp, bir ay süreyle hayatta kalmayı becermeniz gerekiyordu. Bu Ergenlik Ayinini başarıyla geçenler, artık yetişkin sayılıyordu.
Gemi´den ayrılmayı düşünmenin neden bu kadar zor geldiğini keşfettim: Çamuryiyenler bizden çok farklıydı. Çoğunlukla köylü ve çiftçiydiler; çünkü onlar çok zor koşulları olan koloni gezegenlerinde hayatta kalabilecek en uygun insanlardı. Diğer taraftan biz, Gemi´deki insanlar ise teknik eğitim sahibiydik.
Sanırım Dünya yok olduğunda onlara katılabilecektik. Aslında öyle yapmamız planlanmıştı. Ama öyle olsaydı 5000 yıllık ilerlemenin en iyi yanlarını çöpe atmış olacaktık. Gördüğünüz gibi teknoloji için zamana ihtiyacınız var ve gün be gün hayatta kalmak için her an çalışmak zorunda olmak hiç boş vakit bırakmıyor. Bu yüzden Gemi´yi terk etmedik, diğer Gemilerdekiler de aynı şeyi yaptılar.